103. Queen

Jullie zeiden Mason gedag en Taylor ging alvast in de weer met je rolstoel, terwijl jij wachtte op een tafeltje in de hal. “Het scheelt dat je er morgen uit mag, want mèeen! Ik moet er niet aan denken dit elke keer te moeten doen.” Taylors wenkbrauwen stonden in een kwade frons. Elke keer. Elke keer. Elke keer maar weer. Boem, boem, boem: je kwam hier nog wel vaker, elke keer weer. Het was een fijn gevoel om te weten dat Taylor er hetzelfde over dacht als jij. Je zakte even onderuit en legde je hoofd in je handen, dit ging nog wel even duren. “Ook lekker eigenlijk, laat ik jou al het werk doen.” Zuchtte je, terwijl je naar Taylor gluurde, die zijn uiterste best deed je rolstoel weer door de deur te krijgen. “Oh oh.” Mompelde die. Hij draaide zijn hoofd naar je toe en haalde even zijn hand langs zijn nek. “Ik geloof dat hij wéer vast zit.” Fluisterde hij schuldbewust. Je kreunde en sloeg je handen voor je gezicht, alsof je het heel erg vond. Maar in werkelijkheid vond je het alleen maar erg grappig. “Nee hè, misschien moest ik een inklapbare rolstoel nemen, dan was mij dit gerotzooi bespaard.” Zei je, je legde de nadruk op het woordje ‘mij’. Taylor keek op van zijn werkje en fronste zijn wenkbrauwen. “Dan was jóu dit gerotzooi bespaard?” Hij liep naar je toe met een quasi-boos gezicht. Hij pakte je armen beet, alsof hij je heen en weer wilde gaan schudden, maar jij lachte. “Ja, ik vind het maar veel tijd kosten, ik bedoel, tss. Ik heb toch wel meer te doen?” Arrogant legde je één been over je andere been en hield je je handen in je zij. Je keek Taylor uitdagend aan. Daar kon Taylor niet zo goed tegen en hij verplaatste zijn handen van je armen naar je middel. Zijn voorhoofd legde hij tegen dat van jou. “Dus ik begrijp goed dat mevrouw het zelf wel kan?” Fluisterde hij. Je lachte ondeugend. “Nèh. Daar heb ik zo mijn manschappen voor.” Je kuste hem een keer op zijn wang en duwde hem daarna ruw van je af. “En nu verder, onderdaan. Ik zei net al, ik heb nog meer te doen vandaag.” Je richtte je neus in de lucht en snoof. Toen Taylor met een grijns bleef staan keek je hem vuil aan. “Wat zei ik je nou? Huphup, aan de bak!”