009

Ik open mijn ogen en twee warme armen omhelzen mijn lichaam. Ik wrijf in mijn ogen en ik streel met mijn vingers langs zijn wang. Een soort brom ontsnapte uit zijn mond en hij opent langzaam zijn ogen. 'Hee, goede morgen, lekker geslapen?' 'Ja' zeg ik verlegen en hij geeft me een kus op mijn wang. Hij staat op en rekt zich uit. 'Ik ga even douchen.' Ik knik en ga rechtop in bed zitten. Ik hoorde het water van de douche stromen en ik voelde me plotseling erg alleen. Ik sta op en besluit op onderzoek uit te gaan in zijn spullen, niet erg netjes maar mijn nieuwsgierigheid was een slechte eigenschap. De grond lag nog bezaaid met kleding en ik deed mijn best niet op mijn neus te gaan. Ik schuif een willekeurige la open en de troep pleurt er bijna uit. Een paar voetbalshirts en sokken zitten er in gepropt en ik haal ze er uit. Een dik boek ligt op de bodem, ik kijk om me heen en pak dan het boek uit de la. Ik sla het boek open en er vallen gelijk een aantal papieren uit. In het boek zijn foto's geplakt, een schattig donkerblond jongetje met enorme blauwe ogen kijken me aan. Op de foto ernaast heeft hetzelfde jochie, maar wel een paar jaar ouder een voetbaltenue aan en laat zijn voet steunen op een bal.

Hoe verder ik in het boek kwam, hoe meer ik de jongen ging herkennen zoals hij nu was. Het waren enkel voetbalfoto's, de meeste in rood met blauw tenue. Op de laatste bladzijde van het boek staat wat geschreven.

Lieve Gerard,
Ik hoop dat je mijn cadeau leuk vindt.
Ook hoop ik dat we nog lang bij elkaar blijven,
we zijn nu al een jaar samen maar ik hoop dat ik altijd je vriendinnetje blijf.

heel veel liefs van Eline

Ik raap de papieren op die op de grond zijn gevallen en ze bevatten bijna allemaal dezelfde informatie, hoeveel ze wel niet van hem houd. Ik kreeg er niet echt een goed gevoel van, zeker niet toen ik de laatste brief las.

Lieve Gerard,

Dit zal mijn laatste brief zijn naar je.
Ik hoop dat je realiseert wat je hebt gedaan en
dat het allemaal jouw schuld is.
Ik snap niet waar ik het aan verdiend heb om zo
behandeld te worden door jou.
Maar weet je wat? Het is te laat Gerard.
Als je dit leest ben ik er al niet meer.....

De brief was nog niet afgelopen maar geschrokken kijk ik op naar Gerard die voor me staat. 'Wat ben je aan het doen?!' zegt hij met lichtelijke paniek in zijn stem.
Ik sla het boek snel dicht, net of het dan niet opviel dat ik in zijn spullen had zitten neuzen.
‘Niks..’ zei ik met een rood hoofd en leg het boek neer. ‘Ik heb liever niet dat iemand in mijn spullen zit..’ ‘Oké..’ ‘Vertrouw je me niet ofzo?’ ‘Jawel..’ Met een blik op het boek zag ik dat Gerard zijn ogen betraand waren. ‘Het spijt me..’ ‘Ja het is al goed.. niet meer doen alsjeblieft.’ Ik omhels hem en een licht gesnik volgt. Jongens huilde niet had ik geleerd, dat stond niet stoer.. Het moet er vast raar hebben uitgezien, een klein meisje van 16 die een lange gozer troosten waarvan grote krokodillentranen over zijn wang biggelde.