Potlood, wolkenkrabber en zwembad

Toen ze klein was maakte het meisje altijd de mooiste tekeningen. Hiervoor gebruikte ze altijd haar lieveling potlood. Het meisje tekende altijd over de dingen die ze meemaakte, waardoor het potlood haar heel goed leerde kennen. Hij kende haar vrienden en familie en onthield alles dat ze met hem tekende. Zo wist hij wie haar beste vriendinnen waren en dat haar broer haar altijd pestte, hoewel haar ouders dat nooit geloofden.
Op een dag tekende ze een heel hoog gebouw, met een lobby, een zwembad en restaurant, het potlood vond het er allemaal heel chique uit zien. Het bleek dat de familie van het meisje een vakantie hadden gewonnen in de hoogste kamer van het hotel waar ze verbleven. Ze tekende ook weer over haar broer. Een tekening van een auto met op de achterbank twee vechtende kinderen, en een moeder die het meisje boos aan keek. Ze had haar broer met duivelshorentjes getekend. Dat vond het potlood wel grappig. Maar op dat moment kwam de broer van het meisje binnen. “Hoi zusje, zit je weer te teken? Heb je dan echt niets beters te doen? Mama wil dat je haar komt helpen met uitpakken.” Zij haar broer op een schijnheilige toon die het meisje meteen herkende. Hij was het gevecht in de auto nog niet vergeten. “Waarom kan jij mamma niet helpen?” vroeg het meisje timide.
“Omdat ik daar geen zin in heb” Antwoordde haar broer. “Maar Ik ben aan het tekenen” zij het meisje met een klein stemmetje. “Maakt mij wat uit” zij haar broer, waarna hij het potlood en het schetsboek uit haar handen pakte. “Laten we eens kijken wat we hier hebben, zij haar broer meteen duivelse grijns. “O kijk, dit moet het hotel voorstellen. En is dit ons in de auto?” vroeg hij met een brede grijns op zijn gezicht. “Ja” zij het meisje zacht.
“Het lijkt nergens op!” en met die woorden scheurde hij de tekeningen uit het schetsblok en gooide hij ze samen met het potlood het raam uit. “Nee! niet doen!” Schreeuwde het meisje, met tranen in haar ogen. “Die heb ik net gemaakt.” Ze keek uit het raam en zag hoe eerst het potlood en daarna haar tekeningen het water van het zwembad raakte. Haar potlood zonk meteen daar de grond maar de tekeningen bleven drijven.
“Waarom deed je dat?” vroeg ze huilend aan haar broer. Hij luisterde niet naar haar. Hij wilde de kamer verlaten maar het meisje schreeuwde achter hem aan: “Haal mijn spullen terug”. “Doe dat lekker zelf.”
“Maar ik kan niet zwemmen” zij ze verdrietig.
“Niet mijn probleem“, zij hij. Daarna liep hij de kamer uit, zijn zusje huilend achter latend.