2.

Ik zat buiten. Emily kwam naast me zitten. 'We willen je helpen,'zei ze zacht. Ik was verdrietig. Ik speelde met het hangertje om mijn nek. 'Je moet in elk geval gecontroleerd worden.'Ik schrok. De laatste keer dat iemand dat zei had dat geresulteerd in mijn zus in een inrichting. 'Ik wil niet, ik ben prima in orde,'zei ik paniekerig. 'Nee, lichamelijk. Als je niet weet waar je vandaan komt kun je ook niet vertellen of er iets mis is of dat je elk moment dood neer kunt vallen,'zei Emily. 'Maar je hoeft niet naar het ziekenhuis, we kunnen je naar de Cullens brengen. Jake gaat daar zo naartoe. Je kunt meegaan, als je dat wilt.'Dat laatste maakte net het verschil. Nog nooit had iemand me zelf laten kiezen. Altijd werd er voor mij beslist. Ik was de dag voor mijn bruiloft weggelopen. Ook voor mij besloten. Nou ja de bruiloft, niet het weglopen gedeelte...

Emily was meegegaan. Ik kende haar nog niet zo lang, maar zij was het soort persoon at je vertrouwen inboezemde. We stopte voor een grote witte villa. De wanden waren van glas. Alles zag er zo... strak uit. Jacob belde aan. Nog voor ik kon knipperen werd de deur opengedaan door een klein meisje. Ze was zo'n zeven acht jaar oud denk ik. 'Hey lieverd,'zei Jacob en hij kuste het meisje op haar wang. 'Kom,'Emily. Ik liep met haar naar binnen. Er kwam een jongeman met bronskleurig haar en gele ogen aanlopen. 'Renesmee, rustig,'zei hij met een engelen stem. 'Jij bent Cinthia?'vroeg hij daarna aan mij. 'Ik knikte. 'Ik ben Edward, ik breng je wel naar Carlisle,'zei hij. Wie was Carlisle? Ik liep gewillig mee.

Edward bracht me naar een kantoor. Daar zat iemand, waarschijnlijk Carlisle, een groot boek te lezen. Ik keek naar de ruimte en het leek een gigantische bibliotheek. 'Carlisle,'zei Edward. Ik had dus gelijk gehad. 'Dit is Cinthia, Jacob had over haar gebeld.'Nu werd ik weer kwaad. Ik had tenslotte zelf een mond en stembanden. 'Ja had je gezegd. Dank je Edward,'zei Carlisle en Edward liep weg.