001~

24 Januari 2006

Nia Fabregas

Ik liep door de stromende regen richting het station. De kou sneed dwars door mijn doorweekte t-shirt en ik had nog weinig gevoel in mijn benen. Niet dat de kou mij weerhield van mijn missie. Mijn laatste doel. Mensen keken me raar aan als ze me zagen lopen, tikten op hun hoofd en schreeuwden dat ik naar binnen moest omdat het te koud was voor deze kleren. Ja mensen nu kunnen jullie me ineens wél aandacht geven he. Maar nu is het te laat, het is jullie fout dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik voelde de warme tranen over mijn wangen stromen. “Oke Nia, je moet niet zwak worden, niet opgeven. Dit is het beste voor je.” Mompelde ik. Ik stak de weg over om bij het station te komen. Ineens hoorde ik gierende banden en voelde ik een klap tegen mijn lichaam aan. Nog geen tel later voelde ik een harde klap op mijn hoofd en werd ik in een diep zwart gat gezogen.

Cesc Fabregas

De training was net afgelopen en ik reed snel naar huis, anders zit Nia zo lang alleen thuis. Ja Nia woont bij mij. Onze ouders waren vlak voor mijn transfer verongelukt dus dit was de beste oplossing. Nia is niet iemand die je bij vreemden in huis kan zetten en nou het lukt me goed om voor ons tweeën te zorgen. Op dat moment ging mijn telefoon. Ik zette hem op handsfree en reed ondertussen verder. “Zeg het eens Rose.” Zei ik. “Ja Cesc nu naar huiskomen! Ik kreeg een raar smsje van Nia! Ze zei Goodbye en ik zal je missen.” Riep Rose paniekerig. “Shit.” Mompelde ik en ik drukte de telefoon uit. Ik gaf plankgas en reed zo snel als ik kon naar huis. Toen ik de oprit opreed stond Rose al voor de deur te wachten. “Sleutels vergeten?” vroeg ik en ik drukte haastig een kus op haar mond. “Ja.” Mompelde ze en ze greep mijn sleutels beet en maakte de deur snel open. Ik rende naar binnen en liep direct de woonkamer in. Rose rende naar boven om Nia daar te zoeken. Ik zag op de eettafel een papiertje liggen. Lieve Cesc en Rose. Het spijt me voor mijn beslissing, maar het is te laat. Ik kan niet meer, ik kan het echt niet meer. Het is me teveel, de pijn is te groot. Het is niet jullie schuld, jullie hebben geprobeerd om me te helpen. Het is gewoon te laat. Het spijt me. Wanneer jullie dit lezen is het al te laat, dan ben ik al gesprongen. Het spijt me echt. Liefs Nia. “ROSE!”Riep ik terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Rose kwam naar beneden stormen en griste het briefje uit mijn handen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en begon te snikken. Op dat moment ging de telefoon. “Cesc Fabregas.” Zei ik met een schorre stem. “Cesc, we hebben slecht nieuws voor je. Je zusje is onder een auto gekomen en ligt nu in coma.” Zei de persoon aan de andere kant. Ik liet de telefoon uit mijn handen vallen en keek Rose geschrokken aan. “Ze ligt in coma.” Mompelde ik.

Back to december