Chapter 6. My wonder

De kamer was opnieuw leeg. Iedereen was vertrokken toen ik lag te slapen. Ergens voelde ik me verraden. Maar zij hadden ook hun gewone leven. Ik moest al dankbaar zijn dat ze af en toe langs kwamen. Verveeld staarde ik naar buiten. De maan was vannacht vol. Slapen lukte niet meer. Plotseling voelde ik een lichte steek door mijn buik gaan. Ik trok me er niks van aan en bleef naar buiten kijken. Na een poosje kwam er een pijnlijkere steek. Steeds sneller achter elkaar kwamen de steken. Mijn ademhaling ging van langzaam, naar snel. Paniekerig drukte ik op het knopje naast mijn bed. Nog geen minuut later rende er een zuster de kamer in. De lichten sprongen aan. Zodra ze mij zo zag liggen rende ze weer weg. Ik hield het kussen in mijn armen geklemd. Bij elke steek greep ik het steviger vast. Verschillende mensen renden de kamer in. Ze pinden mijn armen vast aan het bed en plakten er draadjes aan vast. Een apparaat begon te piepen. 'Probeer haar te kalmeren,' riep een van de mensen. Iemand aaide over mijn hoofd waardoor de pijn nog sterker werd en ik schichtig bij de hand wegdook. Ik stond op het punt het uit te gillen van de pijn. Mijn ogen bleven gericht op het digitale klokje naast mijn bed. De cijfers veranderden voor mijn gevoel snel. Wat was er met me aan de hand? De mensen om me heen praatten, riepen, fluisterden. Ik wilde stilte. Ik wilde de pijn niet meer hebben. Ik wilde dit niet meer. Mijn ademhaling was inmiddels gejaagd. Ik hoorde mensen om me heen rennen. Opeens stond ze daar in de deuropening, geheuld in een joggingbroek en een fleecetrui. Ze droeg geen make-up en haar haren sprongen alle kanten op. Ze snelde naar mijn bed toe en ging op haar hurken voor me zitten. 'Rustig meisje, ik ben er. Weet je wat er aan de hand is?' 'Uhh,' was het enige wat er uit mijn mond kwam. 'Het kindje gaat komen. Je wonder komt eraan. Je moet rustig blijven. Probeer te ontspannen, dat doet minder pijn.' Ik luisterde goed naar haar stem, negeerde de mensen en het gepiep van apparaten. Ik ademde meerdere keren diep in en uit. 'Goed zo, je doet het heel goed,' fluisterde ze. Ze begon tegen me te praten. 'Jazzy probeert al de hele tijd namen te verzinnen voor jou. Ze houdt er maar niet over op. Jeremy heeft haar geholpen om een lijst te maken en morgenochtend mag jij de mooiste uitzoeken.' Ik stelde me het kleine meisje voor met haar vader, om de pijn te vergeten. 'Hoe lang ligt ze hier al?' riep de vrouw. 'Ze heeft al minstens een paar uur hele sterke weeën. De vliezen zijn net gebroken. Ze mag zo beginnen met persen.' Angstig keek ik haar aan. 'Nu moet je goed naar me luisteren. Je moet zo gaan puffen en als ik nu zeg, moet je gaan persen.' Ik knikte gespannen. Ik ademde in door mijn neus en uit door mijn mond in een gelijkmatig tempo. De vrouw keek op naar de doktoren. 'Ben je er klaar voor? 1, 2, 3, nu!' Ik spande mijn buikspieren aan en een gil ontsnapte uit mijn mond. 'Je doet het geweldig! Het gaat heel erg goed! Oké, 1, 2, 3, nu!' Opnieuw duwde ik hard. Ik kwam in een soort roes terecht. Ik moest doorgaan. Ik zou het halen. Het kindje zou het ook halen. We hadden hier samen voor gevochten. Ik duwde en ik duwde. Het ging goed. We zouden het redden. Ik perste nog een laatste keer en toen hoorde ik tot mijn opluchting het gehuil. Er hing een ontspannen sfeer in de kamer. Het kindje werd op mijn buik gelegd. Ik kon alleen nog maar gelukkig zijn. 'Het is een meisje,' fluisterde de vrouw, om het gehuil van mijn prachtige kind niet te verstoren. Mijn handen gleden over het mooie hoofdje, over de kleine neus en door de donshaartjes op haar hoofd. 'Wil je haar borstvoeding geven?' vroeg de verloskundige. Ik knikte alleen maar en knoopt zelf het ziekenhuisshirt los om het kleine, roze ding aan mijn borst te leggen. Bijna direct werd het stil en hoorde ik slik geluidjes. Ik had geen schaamte meer. Ik kon de hele wereld aan. 'Weet je al hoe je haar gaat noemen?' vroeg de vrouw. Opnieuw knikte ik. Ze werd een meisje zonder achternaam.
'Destiny. Mijn Destiny. Mijn Destiny Wonder.'

I don't even have a past to lose, but I've still decided that I'm me.