{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part One hundred and twenty-five.]

Stilletjes klonk er geruis van een jurk en voetstappen.Maar langzameraan werd dat geluid ook weer luider en duidelijker.Selena knipperde met haar ogen en het felle zonlicht scheen warm en vol op haar gezicht.Nog snel zag ze een glimp van een gelukkige en enthousiaste Lucy die snel naar buiten liep en iets in haarzelf zei,maar Selena was nog niet helemaal op de wereld om dat te kunnen verstaan.Maar langzaam drong het tot haar door.Lucy ging ervandoor,ergens naartoe natuurlijk want ze wilde niemand echt achterlaten.Maar stel nou dat er vijanden waren en ze Lucy ontvoerden of iets nog iets ergers deden?Iedereen was aan het slapen en er zou niemand zijn om haar te beschermen.Daarom klom ze behendig uit Peters armen,die nog steeds om haar lagen,en ging Lucy achterna nadat ze nog een blik op de jongens had geworpen.Haar broer en vriendje,dus ze waren zo goed als haar jongens.Bij die gedachte moest ze toch even glimlachen.Lucy liep snel over het muntgroene gras naar het bos en nu kon Selena haar ook verstaan.’Aslan!Aslan!’zei ze.Ze kreeg het gelukzalige warme gevoel over haar lichaam glijden.Het was Aslan.En als ze zich erg concentreerde hoorde ze ook een gegrom.Maar dat leek niet het melodieuze gegrom van Aslan.Dat van Aslan leek recht van een goudsnarige piano te komen.Dit gegrom helemaal niet.Maar Lucy verloor haar hoop niet en ging het bos recht in,met haar glanzende bruine haren achter haar wapperend.Selena volgde haar maar snel en hoorde haar ‘Aslan!’ roepen maar dan gillen..