Part sixteen: God said: 'Let there be light' I said: 'Let there be the Cullens'

"Jasper?" hoorde ik mezelf zeggen. Jasper zat op de stoel, met zijn hoofd voorover gebogen hoofd. Als hij nu een mens kon zijn, zou hij waarschijnlijk huilen. Maar ja, dat kon hij niet. Ik zuchtte diep. Ik was wel een mens en ik voelde de tranen achter mijn ogen branden. "WAAROM JASPER!!" riep ik uit. Jasper veerde overeind, alsof er zojuist een bom was ontploft. En dat was ook zo. "JE HEBT ME GERED!! Waarom geef je jezelf de schuld?" Na die woorden brak er een stortvloed van tranen los. Normaal ademhalen kon ik opeens niet, een branderig gevoel ontstond in mijn maag en nog voor ik het wist had ik mijn maaginhoud uitgespuwd, over Jasper, die net was opgestaan om me te troosten. Ik kon het niet laten om in lachen uit te barsten, Jaspers gezicht zag er zo lachwekkend uit. Jasper zelf kon er ook wel om lachen, al liet hij dat niet zien. Hij probeerde zijn lol te verbergen door een onschuldig glimlachje op te zetten. "Kom ohoop Jaaaasper! Lach noouhoouu" hikte ik met lange uithalen. Ik stak mijn handen naar uit naar zijn buik, om het te kietelen, maar besefte dat het toch niks zou uithalen en trok mijn handen weer terug. Jasper keek op, trok zijn wenkbrauwen op en barstte vervolgens ook in lachen uit. Na onze gezamenlijke lachbui keek ik Jasper weer doodserieus aan.
"Ik wil het best uitleggen, maar niet hier en niet nu" mompelde hij, hij begreep mijn hint. Ik knikte instemmend ook al wilde ik dat helemaal niet. Mijn gevoelens werkten mijn hersenen tegen. Ik zuchtte nog eens, dit keer om mijn ergernis te verhullen. Ik liet me weer achterover vallen en staarde naar het witte plafond.
"Wanneer mag ik weg?" vroeg ik aan Jasper, in de veronderstelling dat hij het wel zou weten.
"Geen idee" mompelde Jasper. "Ik ga even schone kleren aandoen, tot zo" Jasper liep naar het raam en sprong er elegant uit. Nog geen seconde later kwam Carlisle naar binnen. hij wierp een verdachte blik op het raam en daarna naar mij.
"Ik heb hem per ongeluk een beetje ondergekotst" giegelde ik verlegen. Carlisle grijnsde. "Hoe voel je je verder?"
"Raar. Ik voel me aan de ene kant uitstekend en aan de andere kant heb ik me nog nooit zo beroerd gevoeld"
"Wees eens iets specifieker" Carlisle kwam op de bedrand zitten en keek me onderzoekend aan.
"Nou, ik voel me aan de ene kant blij, alsof ik heel erg gelukkig ben, aan de andere kant voel ik me depressief, alsof me net is verteld dat ik dood ga" legde ik uit. Carlisle knikte. "En ik voel me gekwetst" voegde ik er nog aan toe.
"Excuseer me even" zei Carlisle nadat hij enkele minuten voor zich uit had gestaard. Hij stond op en sprong net als Jasper uit het raam. Ik snapte dit niet. Wat was er aan de hand?