90

Ik zat in de auto. Opweg naar Atlanta, naar Justin. Ik kon niet wachten om hem weer te zien. En dat dan vijf dagen lang! Ik miste hem ontzettend erg. Ik had hem net ge-sms't dat ik in de auto zat. Het duurde nog wel een paar uur voordat ik er was. Maar ik vond het niet erg om in de auto te zitten. Ik vond het eigenlijk wel leuk. 'Heb je een beetje zin om Justin weer te zien?' Vroeg mijn moeder glimlachend. 'Écht heel erg.' Zei ik. Ik had een glimlach van hier tot Tokyo op mijn gezicht. Dat kreeg ik altijd als ik aan hem dacht. 'Mooi. En oja, Justin brengt je zelf naar huis. Woensdagochtend.' Zei mijn moeder. YESSS! Dat betekende dat ik Justin nog langer kon zien. 'Maar hebben jullie eigenlijk wel iets?' Vroeg ze. Mijn vrolijkheid verdween. 'Nee..' Mompelde ik. 'Ow sorry lieverd.' 'Maakt niet uit. Maar ik had het hem gevraagd, en hij zei dat het niet officieel was.' Zei ik teleurgesteld. 'Ow, sorry lieverd. Maar het komt wel weer goed.' Zei ik. Ik glimlachte waterig. Ik geloofde de zin "het komt wel weer goed" niet meer. Niks kwam ooit weer goed. Alles werd beter. Wat was goed eigenlijk? Oh! Waarom dacht ik altijd zo diep na?! Trouwens, Sophie geloofde me na vijf minuten wel! Ze had Jake gebeld en had het gevraagd. Hij moest toen huilen! Geloof je het zelf? Hij moest huilen. Toen ik hem hoorde, barstte ik in lachen uit. Jake, die huilde. Ergens was het ook wel zielig. En schattig. Hij moest huilen omdat hij bang was dat hij Sophie kwijt zou raken. HOE SCHATTIG IS DAT?! Heel schattig.

---

Oh my gosh. Wat een stom en saai stukje. Maar goed. Ik moet eigenlijk leren, dus dat ga ik nu maar eens doen.