Verklaring.

Hermelien en Remus zaten samen in de bibliotheek. Hermelien dacht dat het slim was om daarheen te gaan, omdat niemand zijn of haar zaterdagavond in de bieb wou doorbrengen. Ze waren daarom ook de enige 2 mensen die daar waren.
Er was een lange stilte tussen de 2 tieners en Hermelien had geen idee hoe ze het gesprek moest beginnen en ze had het idee dat Remus ook niet goed wist wat hij moest zeggen. Hermelien keek naar Remus en zag dat hij er moe en bleek uitzag. 'Het is bijna volle maan', zei ze voor ze er erg in had. Ze merkte dat Remus opeens heel gespannen werd toen ze dat zei en hij begon haar blik te ontwijken. 'Ik weet wat je bent Remus'. Toen ze dat zei keek hij haar recht in de ogen aan. 'Je bent een weerwolf'. Remus stond op en wou weglopen, maar Hermelien pakte zijn hand en trok hem terug zodat hij weer ging zitten. 'Het maakt me niks uit', zei ze toen om hem te kalmeren. 'In mijn ogen ben je een gewoon een slimme, aardige, bescheide, en..' ze kleurde rood, 'een aantrekkelijke jongen. Dat je een weerwolf bent is niet erg en het is niet jou schuld. Ik ben ook niet bang voor je, want ik weet dat je niemand kwaat doet'. Remus' mond hing open toen ze dat allemaal gezegd had. 'Hoe ben je er achter gekomen?', vroeg hij toen. 'Ik wist het meteen toen ik hier kwam, ik ben namelijk niet van hier', antwoordde Hermelien. Remus trok een niet begrijpend gezicht maar bleef stil en Hermelien ging verder met haar verhaal. 'Het klinkt misschien raar en zou je het misschien niet geloven, maar ik kan het bewijzen. Ik ben van de toekomst in mijn tijd is het nu het jaar 1997 en ik ken jou ook in die tijd'. Hermelien viel even stil om de reactie van Remus te peilen. 'Hoe ben je dan hier gekomen?', vroeg hij toen. 'Met een tijdverdrijver, maar het was niet mijn bedoeling om hierheen te gaan of om uberhaupt een tijdverdrijver te hebben. Ik was samen met mijn 2 beste vrienden en we duëlleerden met een stel Zwadderaars. We waren aan het winnen totdat ik werd geraakt door een spreuk op mijn tijdverdrijver. Er ging een pijngolf de door me heen en ik merkte hoe de omgeving om mij heen begon te verranderen. Uiteindelijk stopte het en vonden jullie 4 mij. Ik wist niet wat me overkwam en wou in paniek raken, maar bedacht dat de beste oplossing was om naar Perkamentus te gaan. En nu weet ik niet wat ik moet. Mijn hoofd zegt dat ik zo snel mogelijk terug moet gaan omdat..', ze slikte toen ze het volgende ging zeggen, 'omdat ik verliefd ben geworden op jou'. Ze keek weg van hem ze durfde hem niet aan te kijken. 'Mijn hoofd zegt dat ik dit eigenlijk niet mag doen', zijn gezicht was plotseling heel dichtbij, 'maar mijn hart zegt dat ik precies het tegenovergestelde moet doen'. Het voelde alsof haar hart zo hard klopte dat haar borstkas zou openbarsten. Remus' gezicht was nu nog dichterbij en hij stelde verder geen vragen. Hij geloofde haar en dat was belangrijk voor haar, maar waarom.. Zijn lippen raakte die van haar. Dit mag ze niet doen, ging er door haar hoofd. Tranen welde op in haar ogen, terwijl ze zich overgaf aan wat haar hart wou.