1

Kleine, witte sneeuwvlokjes dwarrelde voorzichtig neer op Rhea's schouders. Het was weer winter en dat betekende dat heel Hogwarts en zijn omheiningen weer wit was. Gekleed in haar uniform liep Rhea zwijgend tussen de onschuldige, langzaam neerdalende vlokjes heen. Ze had een extra sjaal om zich heen geslagen, die ze van een van haar klasgenoten had gepakt, tegen de kou. Hoewel Rhea een grote hekel had aan de kou en vrijwel alles wat er mee te maken had vond ze het heerlijk om buiten te lopen en deel uit te maken van de witte massa. De vakantie was net afgelopen dus de vele uitjes die ze had gemaakt zouden weer gauw verleden tijd worden, want het zesde jaar was weer begonnen. Het jaar voor het examenjaar. Hoe snel de tijd was gegaan had iedereen opgemerkt, maar ze konden niet beseffen dat ze over twee jaar al van school af waren. Iedereen zou moeten werken, ze zouden op zichzelf gaan wonen, deel uit maken van een gezin en dingen doen die ze voorheen alleen als scenario's in hun hoofd afspeelden. Rhea wist niet wat ze wilde doen, en ze dacht er ook niet vaak over na. Ze kwam pas echt bij bezinnen als ze in bed lag, uren door de natuur heen liep of in de klas zat. Ze was rijk aan fantasie en ze had een serieuze kant: maar waar Rhea om bekend stond was haar sluwe gedrag, wispelturigheid, arrogantie, en ambitie. Voordat ze naar Hogwarts ging was het al hartstikke duidelijk dat ook Rhea part zou zijn van slytherin, en daar kon ze mee leven. Ze had niet veel vrienden (althans, dat vond zij) maar kon met iedereen opschieten uit de klas, maar van andere afdelingen moest ze niets hebben. Modderbloedjes, gryffindors, ze konden allemaal bij het oud vuil staan. Rhea wierp nog een blik naar de witte lucht, kneep haar ogen even tot spleetjes en liep daarna terug naar binnen. Het echte leven zou die dag erna weer beginnen, en dat zorgde ervoor dat ze naar bed ging.