Chapter 4.

We zaten samen een tijdje in stilte. "Zeg Rose.." begon Remus. "Ja?" antwoordde ik. Ik wist wat hij ging vragen. "denk jij dat Sluipvoet achter kleine Gaffel aangaat?" Ik schakelde meteen over naar hun oude bijnamen. Anderling zat naast ons en bij het horen van die namen kon ze nooit weten waar het over ging. Ze kon iets vermoeden, maar ze kon het niet zeker weten. "Nee Remus, dat denk ik niet. Je weet dat Sluipvoet Gaffel niet heeft verraden. Geloof me nou maar. Wormstaart was de geheimhouder. Niet Sluipvoet. Waarom zou hij kleine Gaffel dan pijn willen doen?" Remus haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet." zuchtte hij. Ik haalde mijn hand door mijn doorzichtige krullende haar. Vroeger was het blond geweest, met prachtige krullen. Mijn ogen waren felblauw en Perkamentus zei altijd dat het leek alsof ze in je ziel keken. Mijn Griffoendor uniform had ik nog steeds aan. Mijn blouse hing voor de helft los uit m'n rokje, omdat ik het de avond dat ik stierf niet netjes had gedaan. Hij stond open, waardoor je een wit hemdje had gezien. Mijn rode stropdas had los rond mijn nek gehangen. Mijn klassenoudste badge pronkte op de zijkant van mijn blouse. Alles was nog precies hetzelfde. Behalve de kleur. Nu was alles niets meer dan stof. Doorzichtig levend stof. Ik grinnikte in mezelf. Ik zag er echt niet uit als een leraar. Remus keek me vragend aan. "Nette leraar ben ik hé?" zei ik met een gebaar op mijn uniform. Hij schoot ook in de lach. "Je bent in ieder geval jezelf. Moeten ze je ook professor noemen?" Ik schudde mijn hoofd. "Dacht het ook nog. Ze noemen me maar gewoon Rose." grinnikte ik. Hij lachte. Het voelde vertrouwd om weer bij Remus in de buurt te zijn.
"Dank jullie voor dit feestmaal en nu hup, naar de slaapzalen." Perkamentus had de avond beëindigd. Alle leerlingen stonden op en volgden de klassenoudste naar de slaapzalen. Alle eerstejaars drumden om hen heen, bang om verdwaald te raken. "Remus, hoe gaat het eigenlijk met je .. conditie nu?" vroeg ik bezorgd toen alle leerlingen de zaal hadden verlaten. Het kon voor flinke problemen zorgen als mensen erachter kwamen dat een leraar op Zweinstein een weerwolf was. Zeker als hij zich niet beheersen. "Beter, Secr- Severus heeft een middeltje voor me." antwoordde hij. Ik grinnikte toen ik hoorde dat hij zich bijna versprak. "Dat is mooi, maar ik ga nu terug naar de leerlingenkamer." zei ik. Ik wilde nog even met Harry, Ron en Hermelien praten. "Maar jij bent geen leerling?" grinnikte Remus. "Haha. Ik heb m'n eigen kamer daar en ik vind gezelschap fijn." antwoordde ik. Mijn kamer had ik altijd gedeeld met Lilly. Alles lag nog precies hetzelfde als toen ze Zweinstein had verlaten. Boeken die ze nog op zou komen halen, kleren en andere vergeten spullen. Onze kamer was nooit door andere leerlingen overgenomen. Dat wilde Perkamentus niet uit eerbied. Ik vond het fijn. Het was mijn eigen ruimte, die me herinnerde aan vroeger. Als Harry er klaar voor was, zou ik hem Lilly's spullen geven. Of eigenlijk, als ik er klaar voor was. "Oké Rose. Ik zie je vast nog wel." zei hij met een knipoog. Ik grinnikte en zweefde weg. Als er geen leerlingen in de buurt waren, vond ik het fijner om te zweven. Dat ging sneller. Ook al vond ik het nog steeds raar om door dingen heen te kunnen. Ik was er nog steeds niet echt aan gewend. Snel kwam ik aan bij de leerlingenkamer. In tegenstelling tot andere kamers, kon ik niet de leerlingenkamers in zweven. Gelukkig wist ik nog steeds het wachtwoord, dus ik kon zo altijd naar binnen. "Knarkloppertjes soep." zei ik en de dikke dame liet me erlangs. Ik liet me net boven de grond zweven en stapte naar binnen. De leerlingenkamer was al ver leeg. Er zaten vooral nog ouderejaars. De eerstejaars waren natuurlijk heel moe. Het was natuurlijk ook een hele ervaring. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst naar Zweinstein ging ....