Hoofdstuk 1 - 4

In de omgeving van Idanha was er maar een high school in de buurt. Geen wonder dat ik Liam daar tegen kwam. Het was bijna een wonder te noemen dat ik hem nooit eerder opgemerkt had. Bijna onmogelijk. Vlinders joegen door mijn buik, keer op keer. Zelfs als ik maar een glimp van hem opving. Het was bijna alsof ik kon voelen dat hij bij me in de buurt was. Alsof mijn lichaam als een kompas functioneerde.
Gelukkig was Liam nooit alleen, hij was altijd omgeven door zijn vrienden.
Ik irriteerde me mateloos aan Nadine wanneer ze een kans zag om ons te koppelen. Ze had al vaker geprobeerd mensen te koppelen, maar meestal zonder succes. Het was bijna ongelofelijk hoe ze alles zag. Niets ontging haar en elke blik, glimlach of woordenwisseling nam ze kritisch op om vervolgens uitgebreid te gaan vertellen wat ik moest doen in zo’n situatie. Het ergste was nog dat ik kon zien dat Liam precies wist wat Nadine aan het uitspoken was, maar hij liet haar jammer genoeg niets merken.

‘Wat?’ vroeg ik verontwaardigd toen ik een roekeloze por in mijn zij kreeg, pijnlijk wreef ik over mijn ribben.
Eigenlijk hoefde ik het niet te vragen, het was overduidelijk wat er aan de hand was.
‘Dat.’ Giebelde Nadine terwijl ze met een hoofdgebaar naar de groep naderende jongens naar het begin van de lange rij aan kluisjes knikte. Met een speelse blik in haar ogen verdween ze in de ophopende mensenmassa in de gang van het kleine schoolgebouw.
Nijdig gooide ik mijn kluis dicht. Wat hád dat kind toch? Nee is toch niet zo moeilijk te begrijpen? Het zou toch niks worden, dat kon ze toch wel zien? Met een chagrijnige frons op mijn gezicht draaide me ook om, om zo snel mogelijk naar de volgende les te verdwijnen. De vlinders in mijn buik begonnen al jubelend fladderen. Ik zou zijn weg gespurt, in de hoop de vlinders te snel af te zijn, maar een grote warme hand die zich om mijn bovenarm sloot hield me tegen. Te laat.
‘Boe,’ Lachte hij hees. ‘waar is onze deskundige zo snel heengegaan?’
Met ruime voorsprong was ik verslagen want toen ik me omdraaide werd ik meteen overdonderd door zijn nabijheid. En mijn woede naar Nadine was als sneeuw voor de zon verdwenen.