Slik

Giovanni P.O.V.

Ik haastte me naar het huis van de Masens.
Ik was te laat, vreselijk te laat.
Vijf uur was gezegd, het was nu tien na vijf. Stom van me dat ik mijn schetsen nog had willen mee nemen om indruk te maken op Edwards verloofde. Edward wist dat ik talent had, dat was toch genoeg?
Stom. Nu maakte ik een slechte eerste indruk alleen omdat ik mijn schetsen niet meteen vond.
Ik stormde naar de deur en belde aan. Er deed een jongen met erg donkerblond haar en een vriendelijk gezicht open. Hij leek niet erg veel op een butler maar wie zou anders de deur open doen in zo'n groot landhuis?
"Hallo, kan ik u helpen?" vroeg hij met een vriendelijke lach. Vreemd gedrag voor een butler maar ik had nu geen tijd om me over het gedrag van het personeel te bekommeren.
"Ik heb een afspraak met jongeheer Masen. Ik ben de kunstschilder," legde ik snel uit.
"Aha, juist. Je wordt verwacht ik de gastenkamer.
De trap op gang links en dan de deur helemaal aan het eind." Ik bedankte hem terwijl ik gehaast de trap op liep en de eerste de beste gang aan mijn rechterkant insloeg. Ik rende en rende, greep gehaast naar de deur en stormde de kamer binnen.
"Sorry Edward, ik weet...Oh excuseer," zei ik terwijl ik mijn hoofd snel weg draaide. Ik was de verkeerde gang in geslagen. Voor me stond een jong meisje van achttien misschien negentien jaar oud. Ik schaamde me dood want ik stond in een badkamer en ze was duidelijk nog niet aan het aantrekken van haar jurk toe gekomen.
"Het spijt me vreselijk, juffrouw. Ik ik..."
"Het geeft niet hoor. Je hebt je van gang vergist. Kan iedereen gebeuren. Je kan kijken, ik ben toonbaar," zei een vriendelijke zachte stem.
Ik keek in de richting van het geluid en zag een beeldschoon meisje staan. Ze had lang mahoniekleurig haar, chocoladebruine ogen, een fijn gezicht en een soepel lichaam dat gehuld was in een zijden kamerjas.
Even dacht ik dat dit Edwards verloofde moest zijn, maar toen zag ik de eenvoudige jurk die klaar hing en het gebrek aan dure juwelen en parfums in de kamer. Een meisje dat verloofd was met de zoon van zo'n vooraanstaande familie zou toch bedolven zijn onder het goud, de meest exclusieve jurken dragen en alleen maar exotische parfums gebruiken?
Edward hield steeds maar vol dat zijn verloofde het mooiste meisje was dat hij ooit had gezien, maar dan had hij deze Griekse godin -waarschijnlijk een dienstmeid- toch overgeslagen.
Ik bedacht meteen honderden schilderijen met dit meisje als onderwerp. Misschien wilde zij wel voor me poseren. Het zou me een eer zijn.
Ik had mijn best gedaan om niets te zien maar ik had toch een glimp van haar lichaam opgevangen dat ze nu nonchalant met die zijden kamerjas bedekt had.
Ze was adembenemend.
Ze straalde één en al onschuld uit. Een hele prestatie, gezien haar verschijning vreemde gevoelens in me losmaakte en bij andere vrouwen allerminst onschuldig zou overkomen. Ze was ook zo vriendelijk.
Ieder ander had me gillend de kamer uit gewerkt. Een meevaller dat zij dat niet deed. Edward zou wel denken...
"Nogmaals mijn excuses. Ik moet nu gaan. Eh, ik zou zeggen aangenaam maar dat klinkt nu een beetje..." Ze lachte een warme glimlach die me mijn ongemak deed vergeten.
"Ga maar, het was ook leuk jou te zien. Maar de volgende keer gewoon kloppen hoor. Ik zie je vast nog wel eens." Ik knikte. Natuurlijk zouden we elkaar nog eens zien. Als ze hier werkte of woonde dan zouden we elkaar vast nog wel eens tegen het lijf lopen. Ik hoopte op veel opdrachten van de Masens. Ik haastte me de gang door en nam dit keer de juiste deur.
"Oef, Edward, het spijt me echt vreselijk, maar ik... ik heb me echt gehaast."
Edward keek niet geïrriteerd omdat ik te laat was.
Wel, ik kende hem niet zo heel goed. Ik had hem een paar keer aan de oever van het meer ontmoet waar hij langs reed op zijn paard. Hij had mijn werken gezien en me naar mijn adres gevraagd. Misschien ontmoette hij wel een kunstkenner op een feestje die mijn talent zou kunnen gebruiken. Ik had hem vanaf dat moment al vrij aardig gevonden maar ik was ondertussen al twintig minuten te laat. Ik voelde me belachelijk. Ik keek rond naar zijn verloofde. Waar was ze?
"Ha, Giovanni! Maak je maar geen zorgen, vriend. Je bent nog op tijd. Mijn verloofde is er ook nog niet dus kalmeer maar," zei Edward gemoedelijk. Aardige jongen.
"O, mooi. Waar is ze dan?" vroeg ik nieuwsgierig. Zo was ik nu eenmaal.
"Ze wilde haar haren nog even wassen en een andere jurk aandoen. Maar zeg eens, was je verdwaald onderweg? Nicolaas zei dat je niet zo lang voor hem was vertrokken hierheen en nogal haast had. Hoe kan het dan dat hij hier eerder is?" vroeg Edward en hij wees de jongen aan die de deur had geopend. Aan de manier waarop hij daar zat, merkte ik dat hij een familievriend was en dus geen butler. Hij zat naast een jong meisje. Niet onknap, maar niet zo knap als het meisje van net. Ze was blond en had een rond gezicht. Helder blauwe ogen keken me vriendelijk aan en haar blonde lokken dansten terwijl ze me een beleefde knik gaf bij wijze van begroeting. Niet neerbuigend, ze was duidelijk gewoon te verlegen om me meteen aan te spreken.
"Wel eh, ik sloeg een gang te laat in en toen ik dat besefte moest ik echt even op adem komen. Sorry," zei ik.
"Geeft niets." Hij keek op de klok.
"Mmmh, kom, we gaan naar buiten, het is prachtig weer en ik heb geen zin om te lang binnen te zitten. Evelien, zou jij alsjeblieft tegen Bella willen zeggen waar we zijn?" Het meisje, Evelien, knikte vrolijk en gaf Nicolaas een kus op de wang voor ze weg ging.
"Zo, laten we gaan," zei Edward. Terwijl we in de richting van de tuin liepen spraken we over de opdracht. Dat zorgde ervoor dat Edward vaak veel lovende woorden gebruikte zowel aan mijn adres als aan dat van Bella. Ik moet toegeven, hij hield zielsveel van haar. Ik hoopte voor hem dat die liefde wederzijds was. Maar ik dacht natuurlijk maar aan één meisje en hoopte dat ik haar vandaag nog eens zou zien. Niet veel later voegde Evelien zich weer bij ons.
"Ze moest alleen nog maar haar haren kammen en ze kan hier dus elk moment zijn. Afhankelijk van hoe haar haren erover denken. Dat zijn haar woorden." Edward grinnikte en ik keek hem vragend aan.
"Bella is van mening dat haar haren soms niet mee willen. Maar als je het mij vraagt, komt het gewoon doordat ze zelf veel te veeleisend is tegenover zichzelf. Als ik haar erover aanspreek dan zegt ze dat ik alleen het allerbeste verdien..."
"En dan zeg jij weer: 'Jou dus,'" zei een bekende stem achter ons.
Edward draaide zich met een zielsgelukkige blik om.
"Bella," zuchtte hij terwijl hij zijn geliefde in zich opnam alsof het de eerste keer was dat hij haar zag.
Bella schreed de trap af en keek net zo liefdevol naar hem als hij naar haar. Dat liefde zo puur kon zijn, kon ik nauwelijks bevatten en ik wilde hun band dolgraag vastleggen, maar ergens wilde ik die band nadien ook vernietigen. Want het meisje dat hij de zijne noemde, was mijn nieuwe muze.