Verhalen.

Edward P.O.V.
Ik liep met Bella het balkon op. We vertelden elkaar verhalen over van alles en nog wat. We hadden allebei duidelijk heel wat rare streken uit gehaald toen we jong waren. Ik vertelde haar net hoe ik mijn paard Bliksem gekocht had.
"Ik ben dol op paardrijden en paarden in het algemeen, maar Bliksem...Dat is een paard apart. Ik zag hem op een veemarkt en ik voelde meteen een soort band met hem. Zijn houding, zijn blik... Alles wees erop dat hij een vurig karakter had.
Hij werd per opbod verkocht maar doordat hij er zo wild uitzag was hij -ondanks het feit dat hij duidelijk een echt raspaard was- niet zo populair. Er waren maar twee personen die op hem boden. Ik en Frederik."
"Dat meen je niet!" zei Bella verrast.
"Toch wel," zei ik met een glimlach terwijl ik tegen de balustrade leunde en mijn blik even door het gebied rond mijn huis liet glijden. Het leek erg groot maar het was niet allemaal van ons. Lang niet zelfs.
"Hij verhoogde zijn bod tot hij iedere cent die hij bij zich had, had ingezet. Ik kon er niet tegenop en ik had echt medelijden met die prachtige hengst. Ik wist dat Frederik niet echt een dierenliefhebber was en hij had geen respect voor zijn rijdieren." Ik schudde meewarig mijn hoofd bij de gedachten aan hoe hij dat prachtige beest behandeld zou hebben.
"Gelukkig wou de eigenaar het beest alleen verkopen aan een koper die hem kon bereiden." Ik moest moeite doen om niet te lachen bij de herinnering aan Frederiks gezicht toen hij die voorwaarde hoorde. Spottend en beledigd.
"Frederik besefte niet dat paarden aanvoelen wanneer een ruiter niet deugd. Frederik zat nog maar net of het beest begon zo hard te steigeren dat hij in een plas modder belandde. Hij bleef maar schreeuwen dat hij nog niet getemd was maar de eigenaar ontkende dat. Ik mocht het ook eens proberen als bewijs daarvan. En raad eens?" zei ik met een brede glimlach.
"Hm, volgens mij was hij plots zo mak als een lammetje," raadde Bella met een bewonderende blik in haar ogen. Ik kreeg het er even warm van.
"Nee, maar hij reed geweldig. Als een peil uit een boog, de beste rit tot dan toe. Het voelde haast alsof we één waren, het paard, ik en de wind." Ik werd even meegevoerd door de herinnering aan de opwinding van die rit en staarde weer de tuin in. Ooit zou ik Bella meer uit rijden nemen en dan zou ze zien wat ik bedoelde.
"Hij is zijn naam meer dan waard," besloot ik, gevolgd door een aangename stilte.
Ik dacht aan vanavond. Er was veel veranderd. Het mysterie rond het onbekende meisje was opgelost. Ik was verliefd op haar en zij hield als bij wonder ook van mij. Mijn ouders en haar vader hadden hun goedkeuring voor onze relatie gegeven, waar ik heel dankbaar voor was. Ook voor haar vader. Hij was een goed persoon. Hij mocht van mij zo vaak langskomen als hij wilde.
"Ik mag jouw vader wel," zei ik.
"Ik ook. Hij is de beste vader die ik me wensen kan," zei ze. En dat meende ze. Ik werd steeds weer overdonderd over de grote hoeveelheid liefde die ze in haar stem kon leggen.
"Maar wat vind je dan zo leuk aan hem?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Zoals je zei. Hij is erg goed voor je," verklaarde ik.
"Ik ben blij dat hij jouw vader is. Dat hij je heeft opgevoed en in bescherming genomen heeft. Hij is niet zoals je van een beroepsmilitair zou verwachten. Streng, humorloos, altijd veel te serieus, dat soort dingen." Ik dacht terug aan zijn verbazingwekkende zachtmoedigheid
"Hij is erg aardig. En begripvol. Bijna net zo'n geweldig persoon als jij." Ik keek naar haar. Een engel, dat was ze. Het kon haast niet anders. Ik wist heel goed dat ik onfatsoenlijk veel geluk had dat ik haar hart gewonnen had. Ik streelde zacht over haar zijdezachte wang en keek in haar trouwe, vriendelijke en onmogelijk mooie ogen.
"Bella," zuchtte ik vol ongeloof.
"Wat heb ik toch gedaan dat het lot me zo'n immense beloning heeft gegeven als jij?" vroeg ik me luidop af. "Ik kan het niet geloven. Ik zou eerder geloven dat ik net met een engel gedanst heb dan dat ik met zo'n fantastisch meisje als jij heb gepraat. Ben je zeker dat je morgen nog hier bent?" Hoe kon een mens zo perfect zijn? Ze was prachtig, eerlijk, moedig, trouw, aardig... En helemaal van mij. Hoe kon dat? Ze was vast niet echt. Ik moest aan het dromen zijn...
"Edward, overdrijf niet zo. Je doet me blozen," zei Bella gevleid. En inderdaad, haar wangen kleurden rood. Maar het was niet zo moeilijk om haar in verlegenheid te brengen.
"Ik meen het," zei ik haar. Zag ze zelf niet hoe schitterend ze was?
"Ik kan niet geloven dat ik je al die tijd gewoon mis ben gelopen. Hoe kan het toch dat ik je nooit eerder op een feest heb gezien?" vroeg ik. Hoe blind moet een mens zijn om zo een plaatje over het hoofd te zien?
"Mijn ouders gingen wel eens, maar de laatste keer dat ik meeging was toen ik zes was. Daarna was ik veel te verlegen en bleef ik bij Evelien logeren. Maar vanavond wou ik jou nog eens zien..." Haar stem stierf weg en ze keek blozend omlaag. Ik keek naar haar perfecte verschijning en besefte hoe veel geluk ik had gehad vanavond.
Dit alles leek wel voorbestemd of anders was het allemaal wel heel toevallig. Ik tilde haar kin op en kuste haar nog eens. Kort maar vurig. Niets stond ons nog in de weg...

Enkele maanden later.

"Edward, niet zo snel!" riep Bella met haar armen strak om mijn middel geslagen. Ik lachte luid en voelde lichtjes de verleiding om Bliksem wat verder aan te sporen, maar deed het toch maar niet...Althans niet meteen.
"Bang?" vroeg ik haar plagend. Ik wist heel goed dat ze daar niet van hield. Bij mij verdroeg ze het nog omdat ze zo van me hield maar toch raakte ze er behoorlijk door geïrriteerd.
"Helemaal niet! Gewoon voorzichtig!" schreeuwde ze.
"Ik moet wel snel om onze begeleider even kwijt te zijn!" riep ik terug.
Ik had respect voor de opgelegde regels maar onze begeleider van dienst was wel erg strikt. Hij had maar net toegelaten dat Bella bij mij achterop ging omdat ze niet kon paardrijden en hij het nog onzedelijker vond om een jongedame die overigens verloofd was achterop te nemen.
Ja, ik en Bella waren verloofd. Nu pressies twee weken. Haar vader mocht me ondertussen erg graag en had zonder problemen zijn toestemming gegeven. Mijn moeder had me haar ring gegeven.
Zij en mijn vader hadden die afspraak gemaakt toen ik geboren werd. Ik zou die ring krijgen en aan mijn geliefde geven. En tot mijn genoegen paste hij perfect.
Maar nu wilde ik even twee minuten met Bella alleen zijn zonder de armlengte afstand die we van meneer Wilburg moesten bewaren. Ik had er een hekel aan als hij moest oppassen. Ik had liever dokter Cullen die met ons op zijn vrije dagen op stap ging.
Maar ja, hij voelde zich vandaag niet goed dus was het met onze minst favoriete begeleider naar ons favoriete romantische plekje. Een mooie weide. De bloemen stonden nu in bloei en het was zonnig dus het zou er prachtig zijn. En twee minuten met haar in mijn armen zou toch wel aangenaam zijn.
We kwamen aan op het weiland en Bella gaf toe dat ze het niet zo heel erg vond dat we hier veel eerder waren dan Wilburg. Hij was doodsbang van snelheid en zou zelfs om ons voor onzedig gedrag te behoeden niet sneller gaan dan een rustige draf.
"Ik geloof dat we zo'n vijf tot zeven minuten voor onszelf hebben," schatte ik. "Dan moeten we daar maar gebruik van maken, denk je niet?" zei Bella. Ik nam haar in mijn armen en kuste haar vurig. Ik gleed met mijn handen naar haar hals en maakte met een handige beweging het slot van haar ketting los. Ik trok me met een grijns los en liet haar mijn buit zien.
"Wel wel wel. Wat hebben we hier? Je oude verlovingsring? Schaam je Bella. Deze heb je niet meer nodig," zei ik plagerig terwijl ik de ketting zo hield dat ze er net niet bij kon.
"Edward, geef hier," lachte ze.
"Dwing me maar," zei ik grijnzend.
"Ik waarschuw je!"
"Ik sta te beven," zei ik niet onder de indruk van haar dreigement.
"Oké, je hebt erom gevraagd." Ze gromde bijna en wierp zich om mijn hals en drukte haar lippen vurig op de mijne. Ze kuste me zo hevig dat ik omviel en we door de weide rolden. Op de één of andere manier wist ze zichzelf bovenop me te rollen en keek ze me triomfantelijk aan.
"Genade genade," zei ik terwijl ze me in de nek kuste.
"Hier kan ik niet tegenop, je mag je ketting hebben," zei ik lachend terwijl ik mezelf opdrukte en haar nog een kus gaf.
Ze rolde zich van me af zodat ik haar de ketting weer om kon doen.
We keken elkaar verliefd aan. Ik speelde met haar haren en we genoten van de zon terwijl we op meneer Wilburg zaten te wachten en elkaar af en toe een korte kus gaven.
Ze zag er zo mooi uit in de zon. Nu leek ze meer op een engel dan ooit.
Een schilder zou het vast een hele eer vinden om haar te mogen schilderen. En dat bracht me op een idee...