Hoofdstuk 1.

Bijna klaar, zo alleen nog de kamer van Jakson. Daar zijn pap en mam, ik hoop dat ik het goed heb gedaan. Ik keek naar de kamer en zuchtte. Wat kon hij er toch een puinhoop van maken. 'Charlotte, ben je nou nog niet klaar? Ik heb gezegd dat je aan de tuin moest beginnen, maar dat heb je nog steeds niet gedaan. Schiet eens op, lui wezen,'riep mijn moeder van onderaan de trap. Ze was weer in een goed humeur, sarcasme, zwaar sarcasme. Na een half uurtje zette ik de stofzuiger weg en liep naar beneden. Mijn ouders en mijn broertje zaten in de woonkamer een dom tv-programma te kijken. 'Ik ga naar de tuin.'Hopelijk hoef ik niet alles weer opnieuw te doen.'Wacht even jongedame. Laat maar eens zien wat je hebt gedaan,'zei mijn moeder. Ze liep naar boven en begon alle kamer te inspecteren. Ze kwam bij de kamer van mijn broertje. 'Wat is dat?'vroeg mijn moeder ijzig. Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? 'Opruimen, nu!'Mijn moeder begon steeds geïrriteerder te klinken. Ik snap nog steeds niet waar ze het over heeft. Ze wijst naar het bureau en ik zie het meteen. Ik ben vergeten om de afstandsbediening op te ruimen. Ik leg hem op zijn plek naast de TV en mijn moeder is inmiddels weer beneden. Ze vertelt het natuurlijk aan mijn vader en die gaat waarschijnlijk weer helemaal flippen. Ja, ik had gelijk, want drie minuten later, als mijn moeder klaar is met klagen, stormt mijn vader naar boven. 'Kun je nou niks goed doen, lui mormel?'schreeuwt mijn vader. 'Het spijt me,'zei ik angstig. Hopelijk gaat hij me niet slaan, maar dat zal er niet inzitten. Hij slaat me altijd, zelfs als ik twee minuten te laat uit school kom. Mijn broertje komt naar boven en begint te huilen. Ik weet dat het nep is, want ik heb deze act al vaker gezien. Hij denkt allen maar aan zichzelf. 'Ga weg, bemoei je er niet mee.'Mijn vader wordt zo mogelijk nog bozer. 'Sla niet zo'n toon aan tegen Jakson. Jij bent hier de overlast,'schreeuwt hij. 'Niet waar, ik doe hier al het werk.'Ik huil inmiddels. 'Zo is het genoeg jongedame!'Hij sleurt me mee naar beneden en pakt een glas. Mijn vader haalt uit, ik doe vlug mijn armen voor mijn gezicht, het glas breekt en veroorzaakt meerdere diepe sneeën op mijn arm. Mijn vader geeft me nog een schop in mijn zij en ik ren huilend en bloedend naar boven. Vlug doe ik de deur van mijn kamer op slot en pakt verband uit mijn la. Terwijl ik mijn arm verbind realiseer ik me dat ik het niet vol ga houden. Als het zo doorgaat ben ik dood. Ik moet hier weg.