Chapter 10

Zowat iedereen wist het nu van mij en Embry. En de jongens namen er dan ook gebruik van om ons elke seconde te kunnen pesten. In het begin vond ik dit zo vervelend, maar nu was ik het al gewoon.
We besloten om ons er niets meer van aan te trekken.
Het begon steeds warmer te worden en ik was al bijna volgroeid. Ik hoopte niet dat Alice een té groot feest had voorzien. Dat er een feestje ging komen, daar kon ik niets tegen beginnen. Maar ik hoopte wel te kunnen verhinderen dat ze àl de vampiers die we kenden, ging uitnodigen.

Ik ging naar het huis van Esmé en Carlisle. Ik had vandaag Esmé belooft om haar kledingkast op te ruimen. Al de stukken die niet meer in de mode waren, moesten weg. Behalve dan de dingen waar ze echt aan gehecht was.

Binnen een paar seconden stond ik al voor de deur.
Emmett deed de deur open. ‘Kom maar binnen nichtje.’
Ik gaf hem een high-five en liep toen meteen door naar boven waar Esmé al met een bezorgt gezicht voor haar kledingkast stond.
‘Hey, leuk dat je er bent. Ik zou dit niet alleen kunnen. Ik zou alles bijhouden. En met Alice wil ik dit absoluut niet doen en Rose is weg.’
‘Geen probleem, ik doe dit graag hoor.’
Ze hield er in een snel tempo een groot deel uit. Alles was netjes op soort ingedeeld en we begonnen met alle truien, vestjes en blazers.
Het waren er meer dan honderd.
‘Ik zal alles passen of laten zien en jij zegt me of ik het moet houden of moet wegdoen. Oke?’
‘Oke, super. Komt in orde.’ zei ik met een lach.

Na een halfuur waren we door de helft al heen.
We gingen nu door met de jurkjes.
Ze begon met een prachtig rood jurkje het had een diepe ruguitsnijding.
‘Oke, dit gaat weg.’ zei ze ‘Ik sta er toch niet meer mee.’
‘Hou het! Het is prachtig!’ zei ik gemeend. Het was echt mooi.
‘Ik geef het wel aan jou. Embry zal het ook mooi vinden.’ zei ze met een knipoog.
‘Ik-, oke, dankje.’ Ik zei maar niets over het gedeelte ‘Embry’.

Na de jurkjes was het aan de broeken.
Ze paste de eerste broek aan.
Toen moest ik het toch eens vragen. Ik zat er al lang mee.
‘Esmé, heeft Alice al iets gezien over de Volturi?’ vroeg ik wat onzeker.
Haar gezicht betrok even toen ze die naam hoorde, maar ze antwoorde wel.
‘Alice ziet soms wel stukjes, maar ze veranderen snel. Het lijkt of ze niet echt kunnen besluiten wat ze gaan doen en wanneer ze komen. Maar als het definitief is dan laten we je het zeker weten.
Dan zullen we ook een plan moeten verzinnen.’
‘Maar waarom moeten ze komen? Kan ik niet naar daar om me te laten zien en dan weer terug naar hier te komen?’
‘Dat kan ook, maar dat ziet Carlise niet zitten. Hij vind het veel te gevaarlijk. Ze zijn tot veel instaat.’
‘Ja, daar heb ik al veel van gehoord.’ Dat laatste mompelde ik. Ik weet dat Esmé het gehoord had, maar ze deed toch alsof ze het niet doorhad en deed de volgende broek zonder passen meteen op de ‘weg’ –stapel.