Ee nieuw begin

Ik stapte voor de laatste keer mijn kamer in. Dit was het dan. Zoveel mooie dingen heb ik hier meegemaakt. Dit was mijn plekje. Mijn kamer was helemaal leeg. Vijf jaar geleden kwam ik hier wonen. Toen was ik tenminste gelukkig samen met mijn ouders. Maar 5 maanden geleden werd alles anders. Mijn ouders kregen erge ruzie en elke dag weer opnieuw. Ik zocht steun bij mijn vriendinnen, maar die begrepen het niet. Ze probeerden me te troosten, maar op een of andere manier werkte hun hulp niet. Ik moest steun vinden bij iemand anders. Maar wie? Ik had niemand. Geen familie waar we mee om gingen, geen andere vrienden, niemand. Huilend ging ik naar het bos. Ik kwam de liefste jongen tegen die ik ook had ontmoet. Ik had niet verwacht dat er een aardige jongen bestond dan Mike. Ik had Mike al maanden niet gesproken. Ik zat nooit meer op mijn leptop. Maar Sam was geweldig toen. Maar op het moment toen ik hem steeds beter leerde kennen kwam de waarheid naar boven. Sam was niet de jongen die ik kende, het was een totaal ander persoon. Het was een vieze, nare, leugenaar. Elke keer als ik hem zag zat ik onder de blauwe plekken. Als ik iets verkeerd deed of zei kreeg ik meteen een klap. Ik trilde al bij het gevoel. Ik was zo bang voor hem. Het was ten strengste verboden om iets te zeggen tegen mijn ouders of vriendinnen. Anders zou er iets heel erg gebeuren. Maar de 5 maanden verstreken en nu begin ik weer opnieuw met een nieuw leven. Een nieuw begin. Mijn ouders hebben een paar dagen geleden de scheidingpapieren getekend. Mijn vader is gisteren verhuisd naar Italië. Die zou ik dus maar heel weinig zien. Ik en mijn moeder gaan in het onbekende La Push wonen. Ik heb eens geen idee waar het ligt. ‘Zoey, Kom we gaan.’ Mijn moeder stond in de deuropening. Ik keek nog één keer goed in mijn kamer. Het is zo raar om hier weg te gaan. Bij het vorige huis was ik niet zo verdrietig. Maar hier. Ik volgde mijn moeder. Ik mocht voor de laatste keer de voordeur dicht doen. Mijn moeder en ik zaten allebei met tranen in onze ogen. Ze omhelsde mij. We stapten naar de auto. Opeens hoorde ik keihard iemand schreeuwen. Ik draaide me om. ‘Zoey! Wacht!’ We renden naar elkaar toe. Het was mijn beste vriendin Anne. ‘Zoey, je bent mijn beste vriendin. Ik kan je toch niet zeker laten gaan zonder afscheid te nemen. Ik hou ziels veel van je. Ik snap gewoon niet dat je het eerder hebt vertelt. Je weet toch dat je mij alles kan vertellen. Het kan toch niet dat het na 5 jaar deze vriendschap is afgelopen. Ik vergeef je het. Alleen Sophie niet. Ze komt er ooit wel een keer over heen. Maar ik vergeef je wel. Iedereen maakt wel eens fouten.’ ‘Echt, vergeef je het mij gewoon. Ik ben zo blij. Ik had dit niet verwacht. En ook al zien we elkaar dan heel weinig? En ik hou ook heel veel van jou.’ ‘Tuurlijk Zoey. We kunnen altijd mailen, msnen, chatten, cammen en noem maar op. Stuur meteen een mailtje als je er bent hé?’We gaven elkaar nog een knuffel. Anne zwaaide me uit. Ik keek voor de laatste keer naar mijn huis. Dit was het dan. Het was tot ziens New York en hallo La push.