#97.

Pas anderhalf uur later kwam ik opnieuw uit de badkamer. Ik voelde me nog steeds draaierig, maar tegelijkertijd ook weer te moe om me ook nog maar te bekommeren om de flitsende beelden. Ik wilde weer in mijn bed vallen en het liefst zo snel mogelijk in een diepe slaap vallen. Het deed me al veel dat het ophoesten van bloed gestopt was. Ik sloot de deur zo zacht mogelijk en liep op de toppen van mijn tenen door het gangetje dat naar onze slaapkamer leidde. Alleen bleef ik abrupt stilstaan toen ik een zwarte schim een paar meter voor de deur zag zitten. Ik zag een twinkeling in de ogen en voelde me op slag weer onwennig. Kon ik hier nog veel langer van blijven weglopen? Ik ging recht voor hem staan, niet in staat om me te hurken en keek hem doordringend aan. Mijn gevoel zei me dat ik mezelf hieruit kon praten als ik dat wou. Ik kon me hieruit redden, maar was dat wat ik echt wilde? Hoorde ik het mezelf eigenlijk echt zo moeilijk te maken? Ik bleef hem zwijgend aankijken, want ik kwam er maar niet uit welke woorden ik tegen hem moest gaan gebruiken. Hij stond recht en nam me vast bij mijn schouders. Niet zacht, maar ook niet geweldig. Ik beschouwde het eerder als een neutrale handeling, zonder emotie. Ik wist dat hij wachtte. Hij wachtte op mij. Ik gaf hem wat hij wilde en liet me in zijn armen vallen. “Ik kan niet meer, ik kan gewoon niet meer”, fluisterde ik zachtjes. Zijn grip verslapte even en toch leek het alsof hij tegelijkertijd verstarde. Hij hoorde de trilling in mijn stem. Hij voelde de tranen die op zijn shirt drupten en hij wist dat de klap zou gaan komen. “Shht, stil maar”, fluisterde hij en niet veel later hing ik rond zijn nek en droeg hij me naar zijn kamer. Hij zette me neer op zijn bed, ging naast me zitten en bleef me aankijken. De vertrouwde geur van Tom stelde me gerust. “Ik moet je iets vertellen”, snikte ik. Ik wist dat hij me verstaan had, hoewel ik de woorden amper kon uitbrengen. De tranen bleven komen en hij bleef zitten en geduldig wachten.