Can I stand under you're umbrella [Nicklas Bendtner]

Ik tikte met mijn pen op het bureau. Nog twee minuten Nia, nog twee minuten en dan heb je eindelijk weekend. Het leek alsof de seconden ineens uren duurden. Ik wil naar huis, ik wil gewoon lekker op de bank liggen zonder saaiheid van dit rotbaantje wat ook nog eens slecht betaald. Ik keek hoopvol op de klok. Nog een minuut Nia, nog een minuut. Ik legde mijn hoofd op mijn armen en sloot mijn ogen. Na een tijdje werd ik wakker en zag ik dat ik een half uurtje had geslapen. Ik sprong op en maakte dat ik weg was. Ik pakte mijn spullen en zocht mijn fietssleutel. “Hier zijn jullie, stomme sleutels.” Mompelde ik en ik haalde mijn fiets van het slot. Ik wou wegfietsen maar ik kwam geen meter vooruit. Ik keek naar mijn banden en zag dat ze lek gestoken waren. “Rot fiets!” Riep ik en ik gooide mijn fiets weg. Ik zocht in mijn tas naar mijn portemonnee, maar zoals gewoonlijk ligt die nog thuis. “Dat wordt lopen dus.” Mompelde ik.

Ik was nog geen tien minuten aan het lopen toen het langzaam begon te druppen. De druppen werden steeds groter en kwamen steeds sneller naar beneden. Enkele seconden later kwam de regen met bakken uit de hemel. “Fijn, alles gaat fout! Waarom moet ik nou ook in dit rot land wonen.” Mompelde ik en ik liep verder. Ik kan me wel gaan verschuilen, maar Nederland kennende duurt dit nog uren en ik wil toch wel graag thuis komen voordat het donker is. Het leek alsof het met de minuut harder begon te regenen. Ik zag dat het stoplicht net weer op rood sprong. Fijn, dan kan ik ook weer wachten. Ik drukte een aantal keer achter elkaar op het knopje in de hoop dat het weer groen zou worden, niet dus. Op dat moment voelde ik een golf van water over me heen. “VERDOMME KIJK TOCH UIT EIKEL!” Riep ik boos. De auto maakte een bochtje en stopte voor me. De persoon achter het stuur stapte uit de auto en ik schrok van wie het was. “Nicklas Bendtner.” Mompelde ik. “I’m sorry madame. Can I help you?” vroeg hij met een geweldig accent. Ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken, ik kom hem toch niet vaker tegen. “Only if you can make me pregnant.” Zei ik met een grijns. Nicklas kreeg een grijns op zijn gezicht. “My place or yours?” vroeg hij grijnzend. “The car. Right here. Right now!” zei ik. “Not here, I know a better place.” Zei Nicklas en hij trok me mee. Hij liet zijn auto gewoon staan, zo midden op de weg. Ik trok mijn mond open om wat te zeggen maar Nicklas was me voor. “Ssht. Don’t say a thing.” Zei hij en hij keek me waarschuwend aan. “Allright.” Mompelde ik. Ineens sloeg Nicklas een steegje in en hij drukte me tegen de muur aan. “Here?” mompelde ik. Dit is toch niet een betere plaats? “Here.” Zei hij en hij plaatste zijn handen op mijn heupen. Hij boog langzaam voorover en drukte een kusje op mijn mond. “I like you.” Fluisterde hij en hij knoopte langzaam mijn jas los. “I like you to.” Zuchtte ik en ik deed hetzelfde bij Nicklas. Nicklas drukte een kus op mijn mond en schoof ondertussen zijn handen onder mijn doorweekte shirtje. Hij streelde over mijn rug en ik voelde de kippenvel op mijn huid komen. “Don’t do that.” Kreunde ik. Nicklas ging onverstoorbaar verder. Hij trok langzaam mijn shirtje uit en bekeek mijn lichaam. “You’re beautiful.” Fluisterde hij en hij drukte een kusje in mijn nek. Oke, dit gaat me veel te langzaam! Ik trok snel zijn shirt uit en keek hem met een grijns aan. Hij grijnsde terug en voor ik het wist lagen de rest van de kleren op de grond. “I’m sorry if I’m gonna hurt you.” Fluisterde Nicklas. Hij drukte me tegen de ijskoude muur aan en niet veel later voelde ik hem in me komen. Hij begon langzaam te stoten en ik onderdrukte een kreun. “NIA! Wakker worden!” Hoorde ik naast me. “He wat?” vroeg ik verbaasd. “Je was in slaap gevallen.” Zei Levi met een grijns. “Oh dat is best dom.” Mompelde ik en ik stond op. Ik pakte mijn spullen bij elkaar en zocht mijn sleutels. Oke, dit was een van mijn beste dromen ooit! Ik zuchtte een keer diep, jammer dat dit maar een droom was. Ik ging naar buiten en pakte mijn fiets. Toen ik weg wou fietsen kwam ik niet vooruit. Ik stapte verbaasd van mijn fiets af. “Mijn banden zijn lek gestoken.” Mompelde ik. Ik zette mijn fiets weg en deed hem op slot. Dan maar gaan lopen. Niet veel later begon het langzaam te druppen. “Oke, dit wordt eng. Dit is precies zoals in mijn droom.” Mompelde ik. Toen ik even later bij de stoplichten aankwam keek ik om me heen. Ik drukte op het knopje en keek ondertussen weer om me heen. Op dat moment voelde ik een golf van water over me heen. “HEE!” riep ik verontwaardigd. De auto keerde een paar meter verderop om en reed richting mij. De bestuurder stapte uit. “I’m sorry madame. Can I help you?” Zei de persoon. Toen hij dichterbij kwam zag ik dat het Nicklas Bendtner was. Zou het dan toch?...