Gedachten

~Edward~

Hoe had Tanya mij dit aan kunnen doen? Ze mag dit niet doen! Ik ken haar lang genoeg om te weten dat het haar niet uitmaakt wat er met haar gebeurt hierna, zolang haar familie maar veilig is. Edward kalmeer je jezelf of moet ik je helpen? vroeg Jasper sarchastisch. Ik gromde ‘Laat me gewoon, Jasper’ zei ik. Dan niet dacht hij terug. Het begon buiten al donker te worden. Carlisle zou zo terug komen van zijn werk. Hij had vrij genomen maar er was een spoedgeval dus hij moest wel gaan. Carmen, Kate en Eleazar waren aan het jagen. Jasper en Alice zaten op de bank, naast Esmé die aan het piekeren was. Alice bleef de toekomst afspuren om iets te vinden over Tanya. Bella zat op de trap met Renesmee slapend in haar armen.
Ze had al gevraagd of we terug naar ons huisje zouden gaan maar ik wou wachten tot Alice wat zag. Toen werden Alice ogen wazig. Ik keek met haar mee de toekomst in. ‘Nee!’ schreeuwde ik. Ik snakte naar adem ookal had ik het niet nodig. In Alice toekomstbeeld was te zien dat Tanya Caius had vermoord. Maar toen ze probeerde te vluchten werd zij ook vermoord. Wat is er? Hoorde ik drie keer, van Esmé, Jasper en Bella. ‘Tanya gaat Caius inderdaad aanvallen en vermoorden, maar terwijl ze probeert te vluchten word ze ook vermoord’ zei ik boos. Nee! dacht Esmé. Bella had haar schild niet geopent dus wist ik niet wat zij dacht. Edward als je jezelf nu niet kalmeert dan kalmeer ik je zo dat je geen emotie meer kan uiten. dacht Jasper. Ik gromde nog harder dan eerst en Renesmee werd er wakker van. Ze zag me boos kijken naar Jasper en rende naar me toe. Ookal wist ze dat ik haar gedachten kon horen sprong ze toch op mijn rug en legde haar hand op mijn gezicht. Papa je gaat Jasper toch niets doen he? vroeg ze ongerust. ‘Nee’ antwoorde ik nog steeds boos. Rustig papa. Ik kalmeerde wat maar keek nog steeds boos naar Jasper.
Renesmee sprong naar Jasper en raakte zijn wang aan. Jasper, wil jij papa kalmeren? vroeg ze aan hem. ‘Natuurlijk Nessie’ antwoorde hij glimlachend. Hij had toch zijn zin gekregen. Er ging een kalme vlaag over me heen maar gelukkig niet zo erg dat ik mijn emoties niet kon uiten zoals hij had gewaarschuwd. Renesmee lachte naar me en sprong in mijn armen. Beter? dacht ze. ‘Ja Nessie’ Ondertussen was Bella al naast ons komen staan. ‘Gaat het?’ vroeg ze. ‘Ja beter dan dernet’ antwoorde ik. Ik richte me weer op Alice. ‘Kunnen we der tegenhouden?’ vroeg ik. ‘Het is mogelijk, over 3 dagen zal ze aanvallen. Als we haar voor die tijd te pakken krijgen gebeurt er niets.’ Antwoorde Alice. Edward als we nu gaan kan ze weer vluchten, als we morgenavond gaan is ze al bijna bij Volterra en kunnen we haar optijd tegenhouden. dacht ze. ‘Oke we vertekken morgen’ antwoorde ik. Mag ik mee? vroeg Nessie. ‘Nee, dat is te gevaarlijk.’ antwoorde ik. ‘Vroeg ze of ze mee mag?’ vroeg Bella. ‘Ja’ ‘Ik had al met Jacob afgesproken dat ik haar dan naar hem zou brengen, dus ik breng haar morgen wel langs’ zei ze. ‘Dat is goed’ antwoorde ik. Ik zag dat Renesmee langzaam in slaap viel in mijn armen. ‘Zullen we haar naar bed brengen?’ vroeg Bella. ‘Ja, ze is uitgeput’ antwoorde ik en we liepen naar ons huisje. Ik legde Renesmee in haar bed en liep terug naar Bella die in de woonkamer op de bank zat. Ik ging naast Bella zitten en zuchte. ‘Wat is er Edward?’ vroeg ze. ‘Ik snap niet waarom ze dit doet Bella, ik begrijp dat ze Irina mist maar waarom doet ze ons zo pijn!’ vertelde ik. ‘Edward, waarschijnlijk beseft ze niet dat ze ons zo pijn doet. Ze heeft zoveel pijn van het rouwen om Irina dat ze niet inziet wat ze achter zich laat.’ zei Bella. ‘Morgen gaan we haar zoeken en dan komt alles weer goed’ zei ze en ze gaf me een lieve en tedere zoen.