48*

POV Allison Black
Iedereen keek me verbaasd aan en ik voelde Seth's armen die om me heen lagen hun greep versterkten. 'Maar, huh? Je moeder had toch huidkanker?' 'Ja,' antwoordde ik schor waarop Seth's greep nog iets strakker werd om me te troosten. 'Maar ze kreeg een hartaanval, meer weet ik ook niet.' Iedereen knikte en er was een stilte, ik voelde het medelijden. Leah kwam naar me toe lopen en omhelsde me weer. Door al het medeleven, de stilte en de omhelsing van Leah begon ik weer zachtjes te snikken en kwamen er al weer tranen op. Seth trok me weer tegen hem aan en hij veegde de tranen van mijn wangen met zijn warme vingers. Leah kwam aan de andere kant naast me zitten en wreef met haar hand over mijn arm. Iedereen keek me medelevend aan en ik voelde een soort liefde in de kamer heersen. Iedereen hier voelde als familie en dat waren we praktisch gezien ook. Dit keer duurde mijn kleine huilbui niet lang, de tranen waren onderhand op. De voordeur ging ope en ik zag Sue, Emily en Kim binnenkomen. 'Allison!' riepen ze alledrie tegelijk. Kim en Emily kwamen op me af rennen en vielen in mijn armen, ik moest wel om ze lachen, ze waren altijd zo vrolijk. Sue bleef staan waar ze stond omdat het haar teveel gedoe was om tussen alle stoelen met jongens door te slalommen. Daarom stond ik op en ik liep naar haar toe. Ze glimlachte moederlijk naar me en omhelsde me stevig. Alsof ik een verloren dachter was. 'Wat heerst hier voor een grafstemming?' vroeg Kim grinnikend. Jared keek haar corrigerend aan maar antwoordde haar wel. 'Allison is niet voor niets terug, haar moeder is overleden.' De drie vrouwen die net binnen waren gekomen keken me geschrokken aan en Sue, die me net los had gelaten, knuffelde me weer liefdevol. Kim sloeg haar handen voorhaar mond. 'Oh, sorry Allison. Ik wist niet... Ik bedoelde niet,' stamelde ze. Ik wuifde het weg en glimlachte zwakjes naar haar. 'Gecondoleerd Allison,' zei Emily. 'Bedankt,' zei ik schor. 'Kom even mee naar de keuken kind, even een glas water drinken,' adviseerde Sue me en ik knikte dankbaar. In de kamer hoorde ik de gesprekken weer starten en de vreugde over mijn terugkomst keerde hoorbaar terug. Iedereen begon plannen te maken om het te vieren met een kampvuur vanavond. In de keuken gaf Sue me een glas aan en ik knikte dankbaar naar haar. Ze glimlachte naar me maar haar gezicht stond weldegelijk bezorgd. 'Gaat het wel kindje?' vroeg ze en ze streek over mijn arm. 'Het gaat wel, de ergste huilbuien zijn over. En ik had het al zien aankomen.' Ik moest nog wel even een traantje wegpinken maar verder ging het wel. 'De deur staat altijd open, hè,' verzekerde Sue me. Ik knikte weer dankbaar, ik was niet echt in staat om veel te zeggen omdat ik een brok in mijn keel had door haar moederlijke gedrag. 'Ik moet het nog aan pap vertellen,' fluisterde ik zachtjes. 'Zal ik het hem gaan vertellen? Dan kan jij hier bij de rest blijven. Jullie hebben heel wat in te halen,' zei ze glimlachend. Ik was haar zo dankbaar, ik had er heel erg tegenop gezien om het pap te vertellen. Ik wilde niet dat hij verdrietig zou zijn omdat hij weer een vrouw van wie hij hield had verloren, en als hij het al was wilde ik het helemaal niet zien. Sue vertrok gelijk en toen ik de kamer weer in kwam keek Seth me bezorgd aan. Ik glimlachte waterig naar hem en hij wenkte dat ik weer bij hem moest komen zitten. Ik ging tegen hem aanhangen en hij drukte een kus op mijn kruin. Langzaam voelde ik mezelf weer wegdoezelen. 'Slaapt ze nou?' hoorde ik iemand vragen. 'Hou je kop man, jij zou ook moe zijn als je zoiets had meegemaakt,' zei Seth terwijl hij liefdevol met zijn vingers door mijn haar streek. De andere stemde stilletjes met hem in en toen ze weer normaal begonnen te praten was ik al zo ver weg dat ik het niet eens meer hoorde.