46* Peace

POV Allison Black
De kamer van Lisa was altijd mooi open en ruim geweest, een mooie plats om naar buiten te kijken en de zonsondergang te bewonderen. Mijn favoriete stoel had ik voor het raam neer gezet en ik keek naar hoe de zon langzaam onderging en de zee oranje liet schitteren. Er heerste complete stilte om me heen en op dit soort zeldzame momenten ging er een gelukkige rust door me heen. Alles leek nu even volmaakt zelfs al was Seth niet bij me. Ik sloot mijn ogen toen de zon helemaal weg was en probeerde het plaatje zolang mogelijk voor me te houden. Ik ademde langzaam diep in en daarna weer rustig uit. Complete, volmaakte rust heerste over mijn hele lichaam. Opeens werd de stilte doorbroken door zachte voetstappen die de kamer in kwamen lopen, ik wilde het eigenlijk negeren maar toen hoorde ik licht gesnik en draaide ik me toch maar om. Daar stond Lisa, met opgezwollen, rode ogen van het huilen. 'Liefje, de dok-doktoren be-belde vanmiddag. Je-je moeder heeft een hart-hartaanval gehad en het niet overleeft.' Pats. Mijn perfecte rust spatte uiteen. Dit kon niet waar zijn. Dit was niet waar. Ik schudde ongelovig mijn hoofd. Ze had huidkanker, maar ze overleed aan een hartaanval? Hoe onrealistisch is dat? 'Nee, nee dat kan niet,' fluisterde ik, ik was niet in staat oom een harder geluid te produceren. 'Het is waar lieverd, ik ben er net geweest.' De eerste tranen kwamen op, ik voelde mijn ogen waterig worden en niet veel later lipen ze over. Het leek eeuwen te duren voor de tranen de afstand hadden afgelegd en van mijn gezicht af druppelde. Lisa sloeg haar armen om me heen en dat was voor mijn lichaam het teken om harder geluid te produceren. Ik begon te snikken en na een paar minuten jammerde ik ook. 'Mam, mam ik ga je zo missen.' Ookal was ze niet in dezelfde kamer ik zij het toch, ik wist dat Lisa gelijk had want he voelde alsof er een stukje van mijn hart was afgestorven, het was een stekende pijn in mijn borst die maar niet wegging. Lisa en ik kunnen daar wel een uur hebben gestaan, misschien wel langer. We lieten onze tranen op de vrije loop en we bleven elkaar vasthouden. 'Kan-kan ik naar haar toe?' 'Nee lieverd, ze zou niet willen dat je haar nog in zo'n slechte conditie zou hebben gezien.' Ik was te uitgepu om te potesteren en ik wist dat ze gelijk had, ik hield liever de herinneringen aan de sterke vrouw die altijd voor iedereen klaarstond. 'Wanneer is haar begrafenis?' vroeg ik toen ik weer een beetje in staat was om helder te denken. 'Je moeder wilde geen begrafenis, ze wilde gecremeerd worden.' 'Wanneer doen we dat dan?' 'Vanavond al,' antwoordde Lisa. 'Je moeder heeft me gezegd dat, als zij overleed, jij zo snel mogelijk terug naar La Push moest. Naar je vader en je vrienden.' Ik knikte, ik werd een beetje warm bij het idee dat ik snel weer bij Seth zou zijn, maar die warmte werd al snel weer gekoeld toen ik weer aan mijn moeder dacht.

De crematie was mooi geweest, alleen Lisa, opa en oma. We hadden allevier een kettinkje met een beetje van haar as en de rest hadden we uitgestrooid over zee. Diezelfe avond nog werd ik door opa, oma en Lisa naar het vliegveld gebracht. Lisa zou bij opa en oma slapen zodat ze niet zo alleen was en ik zou om 1 uur 's nachts aan komen in La Push. In het vliegtuig huilde ik de hele tijd zachtjes, ik kon er niks aan doen. Andere mensen irriteerde zich eraan maar ik had te veel aan mijn hoofd om me daar druk over te maken. Toen ik eindelijk in Port Angles was aangekomen bedacht ik me pas dat niemand me kwam ophalen. Ik wilde om 1 uur niemand wakker bellen dus besloot ik om iemand te bellen die toch nooit sliep. Rosalie was in recordtijd naar me toe komen rijden en eenmaal bij de Cullens thuis lieten ze me op mijn kamer zachtjes uithuilen. Ik was niet in staat om te vertellen wat er was dus dat deed Edward voor me. Mijn gesnik nam langzaam af en ik kroop onder de dekens. Ik sloot mijn ogen en dacht nog even terug aan het beeld waar ik zo van had genoten vanmiddag en bij dat beeld viel ik langzaam in slaap.