Hoofdstuk 56.

Justin p.o.v
Ik heb haar de hele tijd aangekeken. Ik had haar gevonden. Alleen was ze er echt slecht aan toe. Ze had misschien nog maar een half jaar te leven, een half jaar! Dat kon niet. Christian en Denise waren in discussie over dat Christian bij haar zal blijven. "we blijven allemaal bij je" zei mijn moeder. Ze vond Denise altijd al geweldig, en was dan ook echt geschrokken toen ik vertelde dat ze kanker had. Ze had zich opgesloten op haar kamer, iets wat ze normaal nooit deed. "Scooter, kunnen we niet een paar weken hier bij Denise blijven?" vroeg Christian aan hem. "ik zal wel eens even kijken" zei hij en hij liep weg. Denise had de hele tijd nog niks tegen me gezegd. Moest ik met haar gaan praten? "zal ik even alleen met Denise kunnen praten?" mijn moeder knikte en nam Christian mee naar buiten. "wat is er Justin?" vroeg ze en ze keek me aan. "ben je boos op me?" vroeg ik. "nee waarom?" ze keek me niet begrijpend aan. "nou, jij wilde dat ik verder ging met mijn leven en dan kom ik je toch tegen en omdat je niks zegt" zei ik aarzelend. "nee, ik ben niet boos op je, je bent hier per ongeluk gekomen, je ging verder met je leven en toen kwam je me toch tegen en dat ik zo weinig zeg is omdat als ik veel praat ik sneller moet rusten en dat wil ik niet omdat jullie er zijn" zei ze. Ik knikte, ze was niet boos. Ik stond op en liep naar de deur om te zeggen dat ze weer binnen mochten komen. Ze kwamen binnen, ook Scooter was erbij. "luister, je kan 4 weken hier blijven Justin" zei hij. ik was blij, ik kon 4 weken lang bij Denise blijven. Denise sloot haar ogen even. "ben je moe?" vroeg ik. Ze knikte. "ga maar slapen" zei ik en wilde weglopen. Ze pakte mijn hand vast. "ga niet weg" fluisterde ze. Ik ging terug zitten en keek hoe haar ademhaling steeds gelijker werd. Ze sliep. Christian ging aan de andere kant van het bed zitten en wreef over haar hand. Zo bleven we de hele nacht naast haar zitten zonder iets te zeggen.