Hoe stom kan je zijn?!

Timothy P.O.V.

Ik zette mijn schild op.
Eindelijk kon ik weer normaal denken. Mijn vrienden hielden die Edward bezig zodat ik zijn vriendinnetje kon inpalmen. Dat dachten zij tenminste.
Ik was inderdaad van plan haar tot een kus te verleiden, maar dan wel met iets andere middelen dan mijn vrienden vermoedelijk in gedachten hadden. Ik moest me erg hard concentreren om mijn schild op te houden, bijna al mijn aandacht was erop gericht. Ik en Bella bestonden op dit moment niet echt. Niemand kon ons zien of horen, maar het was echt verdomd moeilijk. En het feit dat dit meisje zo betoverend mooi was hielp niet echt om me te concentreren. Ik snapte wel wat mijn vader, haar verloofde en Edward in haar zagen.
Ik liep vlak naast haar en voelde een woeste passie door me heen razen. Dat had ik helaas van mijn vader geërfd die onweerstaanbare passie als het om vrouwen ging. Geen liefde, nog nooit, gewoon pure lust. Ik kon haar niet weerstaan. Ik hield het niet meer. Ik draaide me naar haar toe en plantte mijn handen naast haar hoofd. Ik was zo dicht bij haar, ik kon me moeilijk concentreren door het woeste verlangen dat door me heen golfde.
"Wat moet je van me?" vroeg ze bang. Natuurlijk wauw ze dat weten.
"Mmmh, goeie vraag wat moet ik van je...Ik wil jouw."
Dat was wel duidelijk dacht ik. Ik wilde haar, niet alleen voor mijn wraak-nou meer die van mijn moeder en pleegmoeder maar toch-ook gewoon omdat ik naar háár verlangde. Met meer passie dan ik ooit voor mogelijk had gehouden verlangde ik naar haar.
"Dan moet ik je teleur stellen, ik ben erg blij met Edward. En je bent mijn type niet." Ik grinnikte. Haar antwoord klonk zo onschuldig, ze leek zelf niet echt te hopen dat ik me door haar woorden zou bedenken, en ze waren totaal betekenisloos tegenover mijn grote troef.
"Wel misschien kan dit je overtuigen." Ik boog me naar voren zodat ik met mijn lippen haar oor raakte.
Het was een vreemde ervaring. Ik was een koude huid gewend, maar dit was toch iets totaal anders.
"Ik weet wat jullie zijn." Ik had gemerkt dat ze al een tijdje niet meer ademde en nu verstijfde ze helemaal in een poging de schok te verbergen.
"Ik weet niet waar je het over hebt." Yep, haar stem klonk alsof ze geen adem haalde. Ik lachte.
"Je kan gerust ademen hoor. Ik ruik helemaal niet zo smakelijk als je vreest. Ik weet alles. Dat jullie vampiers zijn, dat je vriendje gedachten kan lezen, dat die kleine de toekomst ziet. Ik weet zelfs dat jij het jongste lid van de familie bent en zowel je verloofde als je kind verloren bent aan een vampier genaamd Johannes. En ik weet ook van jouw gave. Ik heb ook zoiets maar ik heb er veel meer moeite mee dan jij dus als je ons nu wat privacy zou willen geven..." Ik hield het echt niet veel langer vol en als haar Edward me nu zou horen...Dan was ik zwaar de klos.
Ik zag aan haar houding dat ze deed wat ik vroeg, ik had heus wel gemerkt dat ze stiekem met haar vriendje had zitten kletsen tijdens de les. Hij met Sms'jes die eigenlijk best wel lief waren, zij met haar gedachten.
Ik had moeite om mezelf in de hand te houden. Ik voelde mijn verlangen naar haar steeds sterker worden en ik zou er vroeg of laat gewoon gehoor aan moeten geven. Zo voelde het op dat moment tenminste, meestal kon ik dit soort dingen beter beheersen.
Kwam het door haar? Of wilde ik gewoon niet graag genoeg mijn zelfbeheersing bewaren?
"Zo laten we even gaan wandelen," stelde ik voor en duwde haar de bossen in. Ik was blij dat ik zo sterk was. Anders had ze zich vast losgetrokken.
"Ik wed dat je je waarschijnlijk afvraagt wat ik ben. En het antwoord zal je verbazen. Ik ben een half-vampier. Mijn moeder was een mens en mijn vader was een vampier. Johannes om precies te zijn." Ik keek geamuseerd toe hoe haar blik plots geschokt werd.
"Daar schrik je van hè? Wel ik wist dat jullie zouden komen.
En ik wist van jullie gaven dus Edward weet niet dat ik het weet, ik heb speciaal op mijn gedachten gelet." Ik had expres aan dingen gedacht die hem nu nachtmerries zouden bezorgen.
"En weet je. Ik vind het heel erg dat hij mijn vader heeft gedood, maar ik heb geen wraakgevoelens, mijn vader was niet zo aardig voor je." Dat was nog maar zacht uitgedrukt. Ik was gelukkig niet zo sadistisch als mijn vader of pleegmoeder...Het was trouwens voor haar dat mijn vader mijn biologische moeder zo verleide. Zij had zo graag een kind gewild. Hij hield wel van haar, maar ook van een klein pleziertje zo nu en dan. Iets wat zij altijd goed had gekeurd zolang hij maar van haar bleef houden. Hij hield er zo verschillende affaires op na. Zowel met vampiers als met mensen.
Mensen zoals mijn biologische moeder, de vrouw die voldoende van mijn vader gehouden had om alle waarschuwingen van haar stam te negeren en hem alles te geven wat hij van haar wauw. Er blind op vertrouwend dat zijn gevoelens voor haar echt waren.
"Maar ik vrees dat ik uit respect voor mijn moeder–die erg veel van zowel mijn vader als van mij hield–toch iets zal moeten doen. Het is niets persoonlijk hoor. Alleen maar een kwestie van eer."
Ik streek een lok van haar mooie zijdezachte haren achter haar oor. Ze huiverde onder die aanraking. Wat me ergens een beetje kwetste.
"Niet bang zijn. Ik ga je niet vermoorden. Daar ben je veel te mooi voor." Te mooi, te lief, te onschuldig...
Ik dode geen onschuldigen. Ik dode ook geen mensen ik hield het op mensen voedsel, maar misschien moest ik het vegetarische dieet van de Cullens eens proberen.
Helaas zou ik wel een volledig onschuldig persoon diep moeten kwetsen. Zij was hier eigenlijk het slachtoffer. Waar was die rechtvaardigheid heen? En waarom kon ik hen niet gewoon waarschuwen voor mijn pleegmoeder en het verder laten zitten? Die laatste vraag was snel beantwoord. Ik wilde haar veel te graag.
"Maar ik zal die Edward van je wel moeten laten boeten." Leugenaar. Moeten is dood zei ik toch altijd? Waar zijn mijn principes heen? Ik gleed super snel met mijn ogen over haar lichaam en wist weer waar ik ze verloren had.
"Ik zal hem niet echt pijn doen, maar toch een beetje." Ik wilde, nee, ik moest gewoon dichterbij komen. De zoete bloemengeur ruiken.
Ik fluisterde een van de mooie tekstjes die haar Edward had gestuurd. Ik voelde me weer even schuldig over het leed dat ik hem aandeed. Hij hield oprecht van haar, maar haar gladde huid en bloemengeur wisten dat gevoel meteen uit.
"Vrees niet mijn lief. Dood nog pijn kunnen ons raken. Het enige wat wij van het leven te vrezen hebben is verlies. Liefste, ik wil je nooit meer kwijt want dat kan mijn hart niet aan.
Komt dat je niet bekend voor?"
Ze hapte steeds gejaagder naar adem. Ik rekte het moment waarop ik mijn verzoek zou doen. Ik schaamde me diep om mijn onverbeterlijke verlangen, maar toch ging ik onstuitbaar verder.
"Dus het kan hem niets schelen als ik hem vermoord en ook pijn zal hij kunnen verdragen…maar, als ik hem zijn geliefde ontneem," zei ik terwijl ik mijn vingers over haar perfecte wang liet glijden. Ik voelde de sensatie, het verlangen naar meer.
"Al is het maar even...Dan is mijn wraak genomen, maar ik wil je niet doden lieve, mooie Bella. Ik dood nooit onschuldige mensen. Dat laat ik aan vampiers zoals mijn vader over." Ik had wel lef. Behalve dan het feit dat ik niet sadistisch was, was ik minstens net zo erg.
"Maar wat moet ik dan toch met je...?" mompelde ik, haar gedachten verwoordend.
"Kijk dit is de keuze, of je doet me een plezier en kust me of ik lever iedereen het onomstootbare bewijs dat jouw familie niet menselijk is." Ik voelde me walgelijk door de geniepige manier waarop ik haar voor een blok zette. Dat was geen keuze.
"Ik kan je zo vermoorden. Dat weet je," zei ze wanhopig. Dat kon ze, maar ze zou het niet doen. Ik wist dat zelfs als ze dat zou doen ik haar kon verraden. Ik deed een stap achteruit en toonde mijn mobieltjes met de berichtjes die ik daarop klaar had staan:
Hou hem nog even daar
ik ben bijna klaar.
Klasse meid trouwens. T.
En.
Laat hem maar gaan.
"Als ik het eerste bericht verzend komt hij hier in moord tempo naartoe, hij is al bezorgd om je en als hij denkt dat ik wat naar met je doe zal geheimhouding zijn laatste prioriteit zijn," legde ik haar uit.
Achterbaks monster dat je bent. Dacht ik er beschuldigend tegen mezelf bij, maar ik ging gewoon door. Optie drie was nog erger dan dit. Dat hield ik mezelf in ieder geval voor om mijn geweten te sussen.
"Als ik het tweede verstuur zal hij hier zonder kans op verraad naartoe komen en jouw in mijn armen treffen. Ik heb wat ik wil en jij kan hem nog altijd zeggen hoe het echt zat. Ik zal het niet eens ontkennen." Ik zou haar haar geluk niet ontnemen. Haar was al genoeg aangedaan.
"Maar hij zal toch even denken dat hij je kwijt is. Er is natuurlijk nog een derde optie..."zei ik aarzelend. Hoe kon ik dat tegen haar gebruiken? Had ik dan geen hart? Was ik dan zo'n zwakkeling?
"Wat voor optie?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Dat ik het aan mijn pleegmoeder overlaat." Ging ik verder alsof ik plots geen geweten meer had. "Zij is een echte vampier en de enige reden dat jij nog leeft is omdat ik het eerst wauw proberen." Ik keek toe hoe dit tot haar doordrong. Ze wist dat er maar één mogelijk over was.
"Ik heb nog een idee." De plotseling zwoele blik in haar ogen en de warme sensuele klank van haar stem ontwapende me meteen helemaal. Geen enkele echte man zou hier weerstand aan kunnen bieden. Tenzij zijn hart al bewoond werd door een ander. De ware dan wel.
"Wat nou als ik je zoen, zonder dat Edward het te weten komt. Jij beschrijft uitvoerig aan je pleegmoeder hoe vreselijk Edward het vond toen hij ons samen zag en jij kan er zelfs meer van genieten zonder dat je het risico loopt dat Edward je de nek omdraait. Das win win. Niet?" Ze liep sensueel dichterbij terwijl ze dit zei en liet haar hand langs mijn kaak glijden toen ze op slechts enkele millimeters van me vandaan tot stilstand kwam. En ik maar denken dat ik meisjes het hoofd op hol kon brengen. Ik slikte even.
"Eh, wel dat klinkt erg aanlokkelijk. Eh, wow." Ik liet mijn ogen over haar soepele lichaam glijden. Nam haar vormen goed in me op. Ze was zo mooi.
Ik wist dat ik niet eeuwig had om te beslissen. Zo creatief waren mijn vrienden nu ook weer niet. Zou ik me echt zo laag kunnen gedragen?
Ze stapte nog iets dichterbij en er was nu nauwelijks nog ruimte tussen onze lichamen. Kon ik dit?...
Ja, hoe erg ik me ook schaamde ik ging het gewoon doen.
Ik wierp de mobieltjes op de grond maar ik drukte eerst nog op de verzendknop van één van de twee. Vraag me niet welke of waarom. Ik weet het ook niet. Misschien had ik dat besluit genomen met mijn laatste milligram gezond verstand.
Ik nam haar vast en voelde dat mijn verlangen me verder zou drijven dan een simpele kus. Ik drukte haar stevig tegen de dichtstbijzijnde boom. "Je hoeft niet terug te zoenen laat mij gewoon mijn ding doen oké?" prevelde ik hijgend tegen haar lippen voor ik de mijne ertegen drukte. Ik zou haar zo al genoeg schade en schande bezorgen, dit hoefde er niet ook nog eens bij. Ik was opgewonden, gretig. Ik nam alles wat ik krijgen kon voor Edward hier was. Haar koude lippen verbogen geen millimeter, het waren de mijne die zich aanpasten.
Ik voelde hoe ik steeds enthousiaster werd en hoe het verlangen zich in me opbouwde.
Ik liet mijn lippen over haar hals glijden en beet er af en toe zachtjes in, alsof ik een echte vampier was en zij mijn slachtoffer. Ik vroeg me af of ze dat wel voelde. Vast niet. Ik kneep in haar armen in de hoop wat van mijn lust langs die weg kwijt te kunnen.
Ik perste me wanhopig tegen haar aan. Ik mocht niet verder gaan maar wat ik ook probeerde ik werd er alleen maar wilder van. Hongeriger.
Mijn handen verlangden ernaar om haar lichaam wat meer te verkennen en ik - slaaf van mijn eigen lichaam die ik was - gaf ze wat ze wilden. Ik liet ze naar haar bloes glijden. Terwijl ik mijn lippen weer op de hare drukte.
Haar lippen bewogen - wat me op een onmogelijke manier nog lustiger maakte - en vormde het woord "Nee,".
"Sorry, ik kan het niet helpen," bekende ik. Ik deed alles in reactie op wat mijn lichaam me vroeg.
"Wees niet bang. Ik ga niet te ver," beloofde ik fluisterend terwijl ik mijn lippen haar kaak liet verkennen. Ik zou haar eerbaarheid niet schenden zo ver zou ik het niet uit de hand laten lopen. Ik knoopte snel wat knoopjes los en voelde haar koude huid. En dat was nou juist het gene dat me zo opwond. Die koude huid onder mijn gloeiendhete handen. Ik wilde haar verwarmen. Ik wilde dat ze van mijn warmte kon genieten, zelf weer warm kon zijn al was het maar voor even. Ik had haast het gevoel alsof ik haar hier eigenlijk een plezier mee deed.
Plots merkte ik dat ze zich los probeerde te rukken. Ik hoorde iets achter me en voelde hoe twee ijskoude armen mijn armen van haar los rukten en me bij haar weg sleurden. Ik was plots weer mezelf en wierp een korte blik op het meisje dat ik...Hemel wat had ik gedaan?
Ik walgde van mezelf. Ik wist dat ik een zwak had voor mooie meisjes, maar zo erg was het nog nooit geweest. Ik schaamde me.
Bella knoopte haastig haar bloes dicht en keek naar degene die me vast hield. Ik had al zo'n vermoede wie het was en haar geschokte blik deed me vermoeden dat ik op niet al te veel genade hoefde te rekenen.
"Edward," fluisterde ze. Ik voelde hoe Edward achter me bewoog. Ik kon het niet meer aan om haar aan te kijken. Ik voelde Edward ontspannen bij de aanblik van zijn geliefde. Ik moest geen gedachten lezen om te weten dat hij dolgelukkig was dat ze ongedeerd was.
"Bella," mompelde hij.
Ik hoorde vaag naderende voetstappen, maar ik was nog te kwaad op mezelf om er echt bij stil te staan.
"Laat hem maar even aan mij over Edward. Dan kan jij voor je vriendin zorgen." Zei een zware stem, ik vermoede die van die struise kerel...Emmett. Ik wist heel zeker dat ik gestraft zou worden voor wat ik Bella had aangedaan. Zo waren vampiers. Als ja aan hun familie kwam dan kwam je ook aan hen. En dat werd meestal afgestraft met de dood. Deze familie leek me iets vredelievender dus misschien had ik geluk en zou ik het nog kunnen na vertellen. Niet dat ik zo stom was dat ik hierover zou gaan kletsen. Dan kreeg ik de Volturi op mijn dak!
"Emmett, Jasper." Begon Bella.
"Misschien is het beter als we ons allemaal ziek melden. Er is veel te bespreken.
Breng Timothy naar ons huis. Zijn ouders hoeven niet verwittigd te worden. Hij legt zelf wel uit waarom." Dank je, dank je, dank je. Dacht ik. Ze nam het voor me op. Ze vond dat dit rustig besproken moest worden en ze wilde dat alles duidelijk was voor er conclusies getrokken werden. En dat terwijl zij van alle mensen (of vampiers) op deze wereld de meeste redenen had om me te willen laten boeten.
Nou, misschien had haar partner daar ongeveer evenveel recht toe maar toch net niet even veel. Ik wierp haar een berouwvolle blik toe. Ik voelde me afschuwelijk. Niet alleen omdat ik haar dit had aangedaan maar ook omdat ze veel te genadig was. Ik had geluk.
Emmett trok me weg en reed me samen met die rustige jongen met al die littekens... Jasper naar een groot wit huist met heel veel ramen. Hier zou mijn vonnis geveld worden. Nou, hier zou ik wel elke dag terecht willen staan.