WS ~ 23

(Nyree)

Gordon was gaan slapen, omdat hij morgen vroeg uit de veren moest en Simone was in tweestrijd met zichzelf. Als ze opnieuw wakker schoot en zich realiseerde dat ze niet in slaap mocht vallen ging ze weer iets om te eten of te drinken voor me halen. Ik propte het altijd maar naar binnen, ook al lag mijn maag verschrikkelijk over hoop.

“Misschien moet je wat proberen te slapen,” zei ze zacht. Ik haalde mijn blik van de tuin af en voelde het deken tegen mijn wang strelen. “Ik wacht liever tot ze thuis zijn,” Ik glimlachte en staarde weer naar buiten. Ze durfde niets vragen, niets zeggen.

& eerlijk gezegd wou ik ook niets vertellen. Deze wondermooie mensen hadden een wondermooi leven en daar kwam ik plotseling tussen staan. Simone was deze zomer getrouwd met Gordon, de twins hadden het gemaakt, nog meer dan ik me waarschijnlijk kon voorstellen.

& dan kwam ik plotseling. De verloren dochter. Kon ik mezelf nog een dochter noemen? Mijn vader had me ontvoerd en over mijn moeder werd met geen woord gerept. Ik besloot het af te korten naar: verloren.

Simone soesde terug in. Ik besloot niet meer naar buiten te staren. De donkere nacht gaf me een soort kilte. Het schilderij tegen de achterwand in de kamer trok mijn aandacht. Het bestond hoofdzakelijk uit groentinten. Ik wist niet wat het voorstelde, maar het had iets warms, iets wat ervoor zorgde dat ik er naar bleef staren.

Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik gefrutsel aan de voordeur hoorde. “Simone?” fluisterde ik en schudde aan haar schouder. “Mam?” hoorde ik. Ik versteende en staarde naar de deur.

“Nyr?” fluisterde hij. “Oh, oh,” snikte ik luid en gooide me in hun armen. Hun warmte deed mijn knieën knikken. Ik kreeg geen woord over mijn lippen, zelfs hun naam leek plotseling Chinees voor me.

Onze lichamen versmolten, het was alsof we plots één persoon waren, in plaats van drie.