WS ~ 21

(Nyree)

Ik sloot mijn ogen en even besloot ik om ze nooit meer te openen, maar de drang naar haar was te groot. Mijn hoofd begon te draaien en de stormvloed aan tranen hielp daar niet bij. Haar nooit vergeten, vertrouwde ogen staarden me aan.

Zonder er ook maar een sprankeltje controle over te hebben rende ik naar haar toe en stortte me in haar armen. “Oh Nyree, liefje,”

Haar geur maakte me week en het kon me niet schelen dat ze al mijn wervels tegen elkaar drukte, want ik wou dit, ik wou haar en haar warmte. Minutenlang lag ik in haar armen. Het was alsof ze een huis om me heen aan het bouwen was.
Veilig.

“Simone,” Ze verzwakte haar grip, liet me weer normaal ademen. “Wat is er?” fluisterde ze zacht en veegde bibberig mijn haar uit mijn gezicht. “Niets,”
Mijn stem kraakte. Er was niets, veilig was er, Simone was er. Alles was goed nu.

“Kom op liefje, we gaan naar huis,”

“Bill en Tom…” De mouwen van mijn trui absorbeerden de tranen. “Ja, naar huis liefje,”