WS ~ 19

(Nyree)

Mijn wimpers plakten aan elkaar van de bevroren tranen die ik gehuild had. Ik staarde naar de donkere hemel. Waarom deed alles zo’n pijn opeens? Alsof ze me in twee gebroken hadden. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik me realiseerde dat ik niet stillag.

Ik kreunde toen ik me recht probeerde te zetten en de riemen in mijn buik sneden. Een ruwe mannen hand duwde me zacht terug op de brancard en zei iets wat ik niet verstond.

“Wat gebeurt er?”

Ik kreeg geen antwoord op mijn vraag. Ik sloot mijn ogen en liet me wegdrijven. Daar was het beter.

De warmte drong mijn lichaam weer in. Ik nestelde me warmer in en glimlachte voldaan. Ik was weg van waar ik al meer dan vier jaar vastzat. Ik wist niet waar ik nu was, maar het was beter dan waar ik vandaan kwam. Straks zou ik wakker worden, zou er voor me gezorgd worden en zou ik terug worden opgelapt.
Ik kreunde toen er een drukkende pijn op mijn oog ontstond, snel trok ik mijn hand weg en voelde het weer verlichten.

Wat maakte ik mezelf wijs? Niemand zou naar me toe komen, ik was alles kwijt! Iedereen was me vast al vergeten. Met luide snikken huilde ik mezelf wakker, de witte veiligheid om me heen werd bedreigend. Ik krulde me op in een bolletje en verborg me onder het deken.

Na een tijdje (ik had niet echt besef van tijd de laatste jaren, ik wist niet eens welke dag het was) trok iemand zacht het deken van mijn lichaam en hielp me recht. Ik verstond niet wat ze vroeg, maar aan haar blik te zien vroeg ze wat er mis was, of wie ik was, of van waar ik was, welke taal ik sprak. Nou ja, eigenlijk kon ik er niets uit afleiden, ik wist alleen dat ze iets wou weten.

Mijn stem kraakte toen ik iets probeerde te zeggen, ik was er nog niet uit wat precies. Ze verliet de kamer zonder iets te zeggen. Fijn, weer alleen.
Mijn lichaam beefde, ik was bang. Bang van alleen zijn en van mensen, bang voor wat komen zou, nog banger voor wat geweest was.

Ik krulde me weer op en wiegde heen en weer. Zachtjes begon ik ‘Wenn nichts mehr geht’ te zingen. Waar zijn jullie mijn engeltjes?
Mijn hart maakte een sprong toen iemand over mijn hoofd wreef. Ze keek me geschrokken aan maar probeerde me snel weer tot rust te brengen. Bij elke aanraking schrok ik.

Afwachtend pakte ik de blok papier en balpen aan die ze me toestak. Ik wist niet wat ik moest doen, dus begon ik te schrijven wat in me opkwam.

‘Bill & Tom Kaulitz?’

Ze fronste toen ik haar het blad gaf. ‘Deutschland?’ schreef ze. Ik knikte en keek haar na toen ze verdween.

Ik ben veels te goed Hierachter staat nog een nieuw! <3, E