WS ~ 18

(Nyree)

Ik snikte en propte de kleren die ik nog overhad in de versleten tas. De deur van de ‘badkamer’ ging open. Badkamer betekende een wasbak en toilet.

Ik pakte de tas op en rende naar de deur. “Wat ga je doen?” vroeg hij. Ik slikte een snik in. “Ik ga weg. Ik heb er genoeg van! Je kleineert me, sluit me op, hebt alles van me afgepakt. Vier jaar leven we als kluizenaars en nooit heb je de reden verteld!” Mijn stem werd luider, kwader met het woord. “Je blijft hier!”

“Neen!” schreeuwde ik en voelde de woede in me opleven. Woede en teleurstelling, twee dingen die ik niet meer kon onderscheiden de laatste tijd. “Vertel me dan waarom je dit doet! Vertel het me!!” Ik was hysterisch, radeloos.

Zijn vuist raakte mijn oog. Mijn hoofd bonkte tegen de muur. Ik schreeuwde van pijn. “Waarom doe je me dit aan?” fluisterde ik huilend. Zijn grote hand kneep in mijn arm, smekend dat ik zou blijven. “Je mag niet weggaan,”

Hij zag er hulpeloos uit, oud en moe. “Je moet het me vertellen,” “Neen,” zei hij zacht en kneep harder. De pijn in mijn arm was niet meer te houden. Ik probeerde me los te rukken uit zijn klauwen. “Laat me los!! Ik wil weg!!” Ik schopte in zijn maag en greep naar de deur. “Ik haat je!!” schreeuwde ik en rende door de gang naar de hal.

De koude beet me in het gezicht toen ik buiten stormde.
Ik begon te lopen ook al wist ik niet waar ik naartoe ging. Door de gesmolten sneeuw was ik een paar keer uitgeschoven en met een harde klap op de grond beland.

Mijn hele lichaam deed pijn, alles deed pijn van de kou, mijn tranen waren bevroren. De grond schoof onder mijn voeten en voor ik het goed en wel besefte lag ik op de grond. Ik krulde me op, begon te huilen en voelde hoe de kou mijn lichaam overnam.