WS ~ 17

(Bill)

“Slechte nacht gehad?” vroeg Nathalie grijnzend toen ze foundation op mijn wallen smeerde. “Zoiets,” probeerde ik te lachen en liet haar haar gang aan.

Ik had over Nyr gedroomd, over hoe ze hier was bij ons, hoe ze altijd bij ons was geweest. Samen opgegroeid, meegegroeid in ons succes. Het was nog steeds een pijnlijk onderwerp, ook na bijna vier jaar.

Tom en ik durfden er niet meer over te praten, mama zei niets meer over Greta, ook al wist ik dat ze nog bij haar langs ging. Niemand repte er met een woord over, iedereen beleefde het op zichzelf, in zichzelf.

“Goedemorgen,” hoorde ik Georg mompelen. Nathalie lachte en begroette hem terug. “Morgen,” mommelde ik. Niet veel later kwam Gustav binnen. “Tom komt eraan,” zei hij en plofte naast Georg neer.

Er ontstond een gesprek, ik wist niet waarover het ging. Tom slenterde naar binnen en zakte in de schminkstoel naast de mijne. “Goed geslapen?” vroeg Nathalie. Hij knikte nee. “Ik heb over Nyr gedroomd.”

Er viel stilte. “Ik ook,” fluisterde ik.