36. Uh-ow.

De man -Hercules dus- keek naar ons alsof we nu wel echt naar onze lessen moesten gaan. 'Ehm.. meneer.' ik keek hem verward aan en hij keek me recht in de ogen aan. 'Is er een probleem, Gill?' Oké, dit was eng. Hij wist mijn naam. 'Wel, u hebt niet gezegd waar we les hebben of wàt we moeten doen?' vroeg ik terwijl ik mijn hand in Cathy's lichtbruine haar haalde. 'Hm, ik denk dat ik het lessenrooster wel aan Felicia geef. Ik denk dat jij dat niet kwijtspeelt?' 'Nee, meneer.' ze glimlachte en nam een papiertje aan. En dan keek hij terug naar mij. Hij was best knap, voor een oudere man natuurlijk. 'En om op jouw vraag te antwoorden, hebben jullie nu zwaardvechten.' Ik glimlachte:'Oké, dat is goed!' net als de jongens. Hij leek het even niet te begrijpen want zijn wenkbrauwen fronsten: 'Jij wil dat doen?' Ik knikte. Wat was dat nou? Felicia was toch ook enthousiast? Wel, de andere meisjes niet maar... 'Dat is voor Aphrodite net zo erg als wiskunde.' 'Geef mij dan toch maar zwaardvechten.' Alles beter dan wiskunde. 'Oké dan.' hij glimlachte even trots. 'Goed dan, ga nou maar. En ontmoet julllie Hades en Persephone. Jo en Caitlinn dan.' We knikten en stonden recht om weg te gaan. Voor de deur toe viel konden we nog net horen: 'En veel succes met het vechten.' Felicia nam het papier. 'Oké.. het zwaardvechten is buiten, aan de C-blok van dit gebouw dus moeten we.. rechts afslaan.' Omdat iedereen wist dat zij Athena, godin van de wijsheid was, zei niemand iets en volgde haar gewoon. Per toeval kwam William naast me te lopen. Het viel me op dat hij nogal.. bleek zag en niet glimlachte en vrolijk leek zoals normaal. Hij leek wat geschokt, stilletjes. En dat vond ik niet leuk. Ik dacht, laten we eens een landgenoot -of stadgenoot want hij woonde ook in Londen- helpen. 'Hé Will, wat is er nou? Je bent al de hele tijd zo... stil.' Hij haalde zijn schouders op: 'Mag ik niet stil zijn?' Ik zuchtte even. 'Is er iets in de onderwereld gebeurd ofzoiets?' 'Ik wil Caitlinn en Jo niet zien. Vooral Jo niet.' Ik kreeg een flauwe glimlach om mijn lippen. Oké, wat ik van Hades wist, was dat ik dacht dat die .... heeeel eng zou zijn. 'Is Jo dan heeeeel eng? En Caitlinn moet toch goed meevallen? ik bedoel.. Persephone is de dochter van Demeter.' 'Nee.' hij schudde zijn hoofd. 'Dat is niet waar.' Ik fronste mijn wenkbrauwen: 'ik weet zeker dat...' 'Jaja, normaal wel. Maar Caitlinn is Hades en Jo is Persephone. Een foutje van de goden denk ik. Allesinds, het karakter van Jo lijkt meer op een meisje.' Hij huiverde. Ik begon te lachen:' Haha. Geweldig.' 'Niet zo geweldig, ik denk dat Jo me probeerde te versieren.' En nu, nu moest ik pas echt lachen:' Okeeeeee..' En William huiverde weer. 'Bescherm je me?' 'Ik ben twee jaar jonger, meneer.' 'Maar wel Aphrodite.' Hij keek me met bedelende ogen aan, en ik kon gewoon niet weigeren. 'Oké dan.' Na een paar minuten kwamen we buiten aan. En daar was een man, aan het praten met een meisje dat er nogal ... gothicachtig en gemeen uitzag en een jongen die er, om het in het dialect te zeggen, echt als een janet uitzag. En hij keek direct met een "big smile" naar William. En eigenlijk.... werd ik best jaloers. 'Aha. Dus hier zijn jullie.' De man -nogal gespierd- keek ons glimlachend aan. 'Wel, we zijn laat. We maken tijdens het zwaardvechten wel kennis. Nu zijn jullie nog alleen. Dus.. de groepen.' hij nam een papiertje. ' Caitlinn en Jo, Nicolas en Felicia,' ik lachte geniepig,' Kenneth en John, Jake en Sara, Jeremiah en Roselynn...' hij knielde bij Caty neer, die weer haar schattige zelve was. 'Wel, met wie wil jij, kleintje?' 'Lauryn!' Ze greep Lauryn's been vast. 'Wow, hé, dat betekent..' ik keek hem niet-begrijpend aan, ookal wist ik niet wie dat was. 'Jep, schoonheid, jij gaat met William.' Uh-ow.