005.

Een kleine geeuw verliet er uit mijn mond. Ik strekte me even uit en op mijn blote voeten liep ik stilletjes naar mijn koffer. Ik had echt geen zin om hem in mijn kast te stoppen. Ik wist eigenlijk niet eens waarom ik zo stilletjes deed? De kamer was super groot en wie zou mij kunnen horen? Niemand? Wie zou naar me kamer toe gaan? Juist niemand.

Ik draaide me even om en keek naar de lucht. Warm. Dat word een leuke vrolijke outfit. Ook al was ik het niet echt. Nja ze kunnen toch niet zien dat ik droevig ben? Ze kijken altijd naar het uiterlijk.. Innerlijk is nooit belangrijk. Maar ik? Ik let daar juist op. Ik vond Justin leuk omdat ie lief, zorgzaam en geweldig was.. Maar hij zou nooit iets voor me voelen.
Tevreden keek ik naar mijn outfit. Ik deed mijn haren en make up en maakte me klaar op een dag met drama, gehuil, jaloers zijn. Ja ik dacht negatief. Want op dit moment zag ik niks positiefs in deze situatie.

Ik keek even naar mijn golvende haar. Ik kwam de woonkamer binnen waar iedereen al zat en voelde alle blikken op mij branden. Gelijk liep ik naar de keuken om wat eten voor me te pakken. Ze hadden zeker wat gegeten. ‘Godver’ ,Vloekte ik zachtjes. Er was niks in huis. Ik liep naar de koelkast en nope er zat niks in. ‘We hebben nog niks gehaald’ ,Geschrokken keek ik om. Daar stond ie dan. Zijn handen in z’ n zakken. In een verlegen houding. Ik voelde mijn hart sneller slaan. Ik slikte. En voor even werd ik duizelig. Hij praatte tegen me. Hij was niet boos op me. Maar diep van binnen was ik wel boos op hem. Maar ik kon het niet. Ik kon niet boos zijn op iemand waar ik verliefd op was. ‘Hoeft o-o-ok niet.. ‘ Wat was ik een zwakke mislukkeling.
Stomme Tiff.
Stomme ik.
‘Ow.’ Ongemakkelijk hield ik me vast aan de keukentafel. Ik kon amper op mijn eigen benen staan. Hij kwam wat dichterbij me staan en ik snoof even zijn lucht, zijn heerlijke parfum. Ik voelde me even duizelig worden. ‘We moeten praten’ ,Verzuchtte hij. Ik zei niks en voor even wou ik blijven, maar ik wou weg. Ik was bang dat ie onzin uit kraamde. Ik liep de keuken uit pakte mijn tas en zonder wat te zeggen naar de rest beende ik het huis uit. Ik was op dit moment zo boos op me. Waarom? Waarom liep ik weg? Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. De negatieve dingen waar ik net om dacht waren dus waar. Mijn dejavu was dus waar. Ik hoopte dat het niet waar werd. Met een snelle pas liep ik het paadje uit. Het leek alsof mijn tranen niet wouden stoppen, een waterval die nooit ging stoppen.

I wanna run away from love
This time I have had enough
Every time i feel your touch, I'm broken
Shattered all my pieces of part
Never thought I'd fall so hard
Putting back together my heart, It's broken.