Hoofdstuk 1 - 3

‘Jij bent nog niet jarig.’ Siste ik door de telefoon.
Nadine lachte speels. Mijn moeder had me raar aangekeken toen ik meteen toen ik thuis was de telefoon van de haak had gerukt.
‘Heb je nog afgerekend?’ vroeg Nadine, ze viste duidelijk naar informatie.
Ik zuchtte. ‘Jep’
Aan de andere kant van de lijn werd ongeduldig gegromd. ‘Ja, en is er nog wat gebéúrd?’ Ik rolde met mijn ogen ook al wist ik dat ze het niet zou zien.
‘Hij heeft zijn naam gezegd.’ Zei ik zo nonchalant mogelijk.
Zorgvuldig luisterde ik of de kriebels niet doorklonken in mijn stem.
‘Ja,… en?’
‘En niks, er is niks gebeurd.’
Ze zuchtte teleurgesteld. ‘Tot morgen.’
Ik was niet van plan Nadine te vertellen over de vlinders in mijn buik die hun vleugels maar niet stil konden houden. Ze mocht dan mijn beste vriendin zijn, ik kende haar te goed om te weten dat ze nooit haar mond kon houden.
‘Waar ging dat allemaal over?’ mijn moeder was de keuken in gekomen en glimlachte van oor tot oor. Als of ze nog niet wist waar dit alles over ging.
Mijn moeder en ik leken totaal niet op elkaar. Mijn moeder was klein, een beetje mollig en had haar zo zwart als de nacht. Voor haar leeftijd leek ze erg jong. Ik daar in tegen was lang, slank en mijn haar was licht bruin, wat in de zomer vaak eerder op blond leek. Mijn moeder zei dat altijd dat ik het evenbeeld van mijn vader was, maar die heb ik nooit echt gekend. Hij stierf voordat ik was geboren.
‘Nadine probeert me te koppelen.’ Zei ik droog, waarna ik zuchtte.
Ze grinnikte. ‘Het werd tijd.’
Ik rolde met mijn ogen en liep de trap op naar mijn kamer, waar ik met mijn handen achter mijn hoofd op mijn bed plofte. Mijn kamer was niet groot, maar wel licht en opgeruimd. Mijn spiegelbeeld weerkaatste in de manshoge spiegel naast mijn bed. Zuchtend ging ik op de rand zitten en probeerde met mijn vingers mijn lok te ontwarren. Ik greep het elastiekje dat standaard om de spijl van mijn bed zat beet en bond de rest van de lichtbruine warboel van krullen bij elkaar. De anders licht getinte huid op mijn wangen en jukbeenderen hadden een diep roze kleur gekregen en een aantal stressvlekken waren duidelijk zichtbaar in mijn nek. Geen wonder dat mijn moeder me zo snel doorhad. Ik liet me weer neervallen, en dommelde in terwijl ik nadacht.