Alice

Het was raar hoe ik alles in één klap vergat. Edward begeleidde mij en Bella naar wat leek op een living. Vanbinnen was het veel groter dan ik verwacht had. Ik zag hoe Edward vragend naar Bella keek. ‘Kan ik je spreken?’ vroeg hij dan uiteindelijk. Bella knikte en samen liepen ze naar de gang. Ik voelde me wat ongemakkelijk om als vreemde zonder toestemming te gaan zitten, dus leunde ik wat tegen de kast die achter me stond. Plots hoorde ik een dons. Net als een kat die van een hoog dak ongelooflijk zacht op haar poten terechtkomt. Zonder geluid, maar je hoort het wel. Geschrokken keek ik achter me, maar ik schrok nog meer van wat ik daar voor me zag. Het was een meisje ! Geen meisje ! Wat was het dan? ‘Hey’ zei het. Ik gaf haar een glimlach als antwoord en keek verlegen terug. Ze moest zich waarschijnlijk wel afvragen wat ik hier moest. Wanneer ik haar weer wou aankijken stond ze al vlak naast me. ‘Ik ben Alice’. Ik wou haar de hand schudden en mezelf voorstellen, maar ze was me te snel af. Ze drukte een kus op mijn wang en gaf me een onschuldig grinnikje. ‘Kate’ antwoordde ik verbaast. Het was bijna niet te geloven hoe onschuldig ze eruit zag. Haar kort geknipte zwarte haar waar geen enkele haartje van op de verkeerde plaats lag, haar goudbruine, grote ogen die je konden aanstaren alsof ze door je heen konden kijken en haar lichte postuur. Het was alsof ze... breekbaar was. Ze zette zich op de sofa en klopte naast haar. ‘Kom toch zitten’ zei ze met haar vederlichte stem. Verlegen ging ik naast haar zitten. Ze zuchtte. Niet alsof ze verveeld was, maar een voldane zucht. Haar gezucht klonk als een muzieknoot, een muzieknoot die nog niet uitgevonden was omdat hij zo perfect was.