Chapter 22

"Maudy kijk de kaarten!" jack en ik keken naar de twee kaarten. De kaart van de wereld en de kaart naar het eiland. "ze worden een" zeg ik verbaast. Ik kom naast jack staan. Hij slaat een arm om mijn schouder. "twee worden een" zegt jack. Dat was het raadsel! twee worden een! Er verschijnt een kruis op de wereld kaart. Onze eind bestemming. "Het eiland waar ik drie dagen op gezeten heb?" zegt jack verward. Ik knik. "blijkbaar" We voeren naar het eiland toe maar nu ook, hadden we geen mazzel onderweg. "Hoe kunnen we verder varen zonder roer?" ik keek naar Jack die het roer in zijn handen had. "Bagger" jack gooit het roer op de grond. "denk je dat ze achter ons aan zit?" vraag ik bang aa jack. Jack komt naast mij zitten op de trap. "Ja, dat doet ze zeker, ze rust niet voordat het kapot gaat, is het niet goedschiks dan wel kwaadschiks." ik zuchte. Ik legde mijn hoofd op zijn borst. "Ik ben bang" Jack liet zijn hand rusten op mijn schouder. "ik ook maudy, ik ook" de lucht betrok. Donkere wolken en een hoop gerommel kwam tevoorschijn. "onweer, ga naar binnen." zegt jack tegen mij. Ik knikte. Ik liep de kabine binnen en ging op de kist zitten. Ik keek naar buiten. Stort regen, meters hoge golven en onweer. Dit was het werk van Tanaika ik wist het zeker. Ik trok mijn benen op de kist. Ik wilde jack vasthouden op deze momenten. Hij voelde zo vertrouwt aan. Een enorme klap kwam van het dek. Jack! ik stormde de kabine uit. De mast was gebroken en stond in lichtelaaien. "Jack!?" ik kreeg geen antwoord. Ik liep snel de trap op. Daar lach jack, onder de mast. Ik rende ernaartoe. "Jack! Jack!" ik probeerde de mast weg te duwen, het ging niet het was te zwaar. Waarom hebben we de bemanning dan ook afgezet in tortuga ... Ik zetten al mijn kracht. Het kwam in beweging. Nog een klein beetje, een heel klein stukje. De mast was van jack af. Daar lag hij, veel bloed op zij gezicht. Ik liet mijn hand langs zijn kaaklij gleiden. "jack ..?" vroeg ik ozeker. bang dat hij niet meer leefde. De regen spoelde het bloed weg. Grote schrammen stonden op zij gezicht. ik schurde een stuk van mijn mouw af en depte zijn gezicht af. Hij opende zijn ogen. "we zijn niet veilig meer" kreude hij uit. "ik weet het love .." ik keek naar de hemel die op begon te klaren. Het schip was kapot en we hadden nog een hele reis tegemoet. "hoe gaan we daar komen zonder dat zij ons ziet?" vroeg ik zuchtend. Ik ging naast jack zitten. "niet" ik keek hem geschrokken aan. "niet? dus je wilt het hiet opgeven?" jack knikte. "Jack je bent gek! dan hebben we alles voor niks gedaan!" Jack draaide zich woest naar mij toe. "Gek? Ik ben gek als ik dit avontuur voort zet, ze stopt niet maudy, niet voordat het over is. Desnoods moet er iemand dood! Ik wil het niet riskeren." ik keek hem aan. "maar op land vind ze ons ook." " daar kan ze weinig doen, haar krachten zijn van de natuur, aangezien er in de stad niks van natuur is .." ik knikte. "dus we gaan naar huis?" Jack knikte. "Ja" ik kroop tegen jack aan. "vertel me dan opzijnminst, waarom we naar dat eiland gingen." jack slikte. "Ik .." " Luister, heel erg goed." ik knikte. "Eens per tien jaar opent er zich een portaal van een andere wereld naar deze. Het komt met de duisternis van de zon. Zielen die zijn verbannen komen terug voor een dag. Ze kunnen vooraltijd terug komen als ze worden opgehaalt." ik keek hem gefasineert aan. "Een vriend van mij is overleden toen hij zijn dochter ging halen. Zijn dochter werd verbannen naar het zielerijk. Ik was vastbesloten haar terug te halen. Het was alsof het mijn eigen kind was. En het zal niet lang meer duren voordat het portaal open gaat.Ik moet haar halen. Voor hem." dit was een prachtig verhaal. "jack, je moet haar halen! Ik ga je helpen!" jack keek me aan. "het is gekkenwerk om nu nog te gaan, nu tanaika achter ons zit." ik glimlachte. "en wij zijn gkken." ik gaf hem een zoen. "Kom jack! we gaan er heen!" jack kikte en ging bij zijn kapotte stuur staan. "now give me the horizon"

reacties ;'d?