116. Stranger in the night.

Toen ik beneden aankwam waren Bill,Tom en Friedolien aan het keuvelen. “ Hey.” Zei ik vrolijk. Terwijl Tom en Friedolien me ook goede dag wensten liep ik naar Friedolien toe en omhelsde haar. “ En hoe was het?” vroeg ik. “ Redelijk.” Zuchtte ze. “ Je klinkt niet zo overtuigd?” zei ik. “ Het word nog lang revalideren en de Olympische Spelen zitten er niet meer in.” Zei ze sip. Ik voelde dat er een knobbel in mijn maag kwam. We gingen dit normaal samen doen, en nu stond ik er alleen voor. Friedolien zag dat ik aan het piekeren was. “ Dus, jij gaat de Olympische Spelen op je ééntje winnen.” Zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. “ Maar …” ik wist eigenlijk niet wat ik ging zeggen. “ Ja, jij gaat het winnen, daar zorg ik persoonlijk voor dat je de beste en mooiste choreografieën hebt en de mooiste turnpakken en wat weet ik nog allemaal.” Zei ze. ik kon er geen vat op krijgen of ze zich er had bij neergelegd of dat ze gewoon deed alsof.

We praatte nog wat verder en na een paar uur besloot ik om naar huis te gaan. Het was al donker buiten. “ Zal ik je brengen?” vroeg Bill. “ Nee liefje. Ik wandel wel.” Zei ik. Bill keek me raar aan. “ Ik wil gewoon wat frisse lucht hebben.” Zei ik toen ik mijn jas aandeed. “ Maar…” probeerde hij nog eens. Ik schudde resoluut mijn hoofd. “ Ik wandel wel.” Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. “ Oké dan. Zoals jij wilt,schatje.” Gaf hij toe terwijl hij zijn schouders ophaalde. “Ik laat je wel nog iets weten voor volgende week.” Zei ik toen ik naar hem toen wandelde en hem een kus gaf. Bill knikte en Tom keek nieuwsgierig van mij naar Bill. Ik wist zeker dat, nadat ik de deur zou gesloten hebben, Bill een stormloop aan vragen zou krijgen van Tom. Ik glimlachte ook naar Friedolien en Tom en zei hun ook dag. “ Tot later.” Zei ik nogmaals en wandelde de woonkamer uit en sloot uiteindelijk de deur achter me.

Het was al donker buiten, ook al was het nog maar net 7 uur geweest. Ik deed de zoom van mijn jas wat meer dicht en wandelde op een rustig tempo door de straten op weg naar huis. Toen ik een paar straten verder dan het huis van de Kaulitz’en was hoorde ik dat er een auto aankwam rijden. Ik keek even achter me maar kon niet zien wie er in de auto zat. Het was een zwarte Volkswagen met Duitse nummerplaat. Niets bijzonder dacht ik. Ik wandelde verder maar plots drong het me door dat de auto achter me aan bleef rijden. Ik keek nog eens om en zag inderdaad dat de zwarte Volkswagen stapvoets achter me reed. Meteen schoot er paniek door mijn lichaam. Iets was hier niet goed. Als reactie hierop nam ik mijn GSM uit mijn rugzak en speelde wat met deze. Ik zond een berichtje naar Friedolien en Bill in de hoop dat ze snel terug zouden zenden zodat ik bezig was. Toen ik een andere straat insloeg en wat sneller stapte hoorde ik de auto vaart geven en reed plots voor me weg. Opgelucht haalde ik adem en hoopte dat het voorbij was. Terug op een rustig tempo liep ik verder. Ik kreeg sms terug van Friedolien waarin stond dat ze me meteen ging komen redden als het moest of anders Tom zond met de auto. Ik zond een smsje terug dat alles in orde was, dat de auto verdwenen was. Nog geen 5 seconden later belde Bill me. “ Ik kom je nu meteen halen en breng je naar huis! Blijf waar je bent!” hoorde ik hem paniekerig zeggen. “Rustig Bill. Het is al in orde. De auto is weg.” En net toen ik dat zei liep ik de zwarte Volkswagen voorbij. Er zat niemand meer in en stond geparkeerd in een gewone straat. “ Ik denk dat die man of vrouw gewoon iets zocht en daarom achter me reed want ik ben net die auto voorbij gewandeld.” Legde ik uit. Bill leek meteen wat rustiger. “ Maar ik zal je komen halen!” zei hij nog eens. “ Neen, blijf maar thuis. Ikzelf ben ook bijna thuis, nog 10 minuutjes wandelen en ik ben er.” Zei ik. Bill probeerde nogmaals me te overhalen maar het lukte niet. Uiteindelijk gaf hij mij mijn zin en liet me doen. Ik legde neer en wandelde verder in de lege straten.

Plots hoorde ik iemand achter me lopen. Het was een man met een zwarte jas en een zwarte broek aan. Verder kon ik de man zijn gezicht niet herkennen. Terug voelde ik de storm van paniek door mijn lichaam razen. Misschien moest hij gewoon hier ook wandelen om naar huis te gaan? Ik versnelde mijn pas en hoorde dat de voetstappen achter mij ook versnelde. Fuck! Dacht ik. Het was zeker en vast de man uit de zwarte Volkswagen. Wie kon het zijn en waarom ik? Waarom had ik moeten Bill zijn aanbod overslaan? Ik sloeg snel een straat in, en in mijn ooghoeken zag ik dat de man die ook insloeg. Fuck, fuck, fuck! Het was het enige dat door mijn hoofd raasde. Nog 3 straten, dacht ik in mezelf. Als ik op dit moment meedeed met een snelwandel wedstrijd, had ik zeker gewonnen. Ik liep bijna en hoorde dat de vreemde man achter mij ook bijna liep. Ik liep de laatste straat in en zag dat er licht brandde in de gang van het huis waar ik woonde. Ik opende snel mijn rugzak en haalde mijn sleutels eruit. Bijna lopend wandelde ik naar huis en toen ik bij de deur kwam en rond me keek, was de man verdwenen. Ik keek nog eens goed rond me maar zag niemand. Had ik het gedroomd? Ik mocht er niet aandenken en opende snel de voordeur en wandelde naar binnen.