(1) Prinses

Aro riep me weer eens bij zich.
"Prinses, heb je even tijd voor me?", vroeg hij beleefd. Alsof zou ik ‘nee’ zou zeggen, dacht ik bij mezelf.
"Zeker Aro", glimlachte ik
"Ik wilde even weten waar er nog een leger vampiers was, een leger newborns."
"Zoals je wilt, Aro", knikte ik, en concentreerde me. Met mijn gave kon ik elke vampier over heel de wereld localiseren. "Er zijn nog verschillende kleine legers, allemaal met een oudere baas, een trainer en een groep newborns", zei ik na een tijd. "Opmerkelijk is dat twee trainers van verschillende legers broer en zus zijn. Jasper en Theresa heten ze."
"Dan pakken we die twee legers", zei Aro. "Anders lopen we de kans dat dat één groot leger wordt."

Op Aro’s bevel leidde ik het leger van de Volturi naar de legers newborns. Aro had mij de leiding gegeven, en ik mocht een of twee vampiers uitkiezen om in leven te laten. Natuurlijk, mij, onervaren jonge vampier, gaf hij de leiding, want ik was zijn ‘prinses’. Bah, wat haatte ik dat woord.
"Pas op, ze zijn bij elkaar en met elkaar aan het vechten!", waarschuwde ik. Niet veel later gaf ik het teken om aan te vallen. Niemand had in de gaten dat wij hier zaten, dit zou een koud kunstje zijn. Zelf stormde ik op de broer en zus af.

"Jasper, Volturi!", hoorde ik Theresa sissen. Ik zag dat ze Jasper van zich af duwde en zag hem, met drie anderen, vluchten. Drie meisjes, de leiders van dat leger. Vast een nieuw leger stichtten. Ik hield hen al een tijdje in de gaten, ze ontsnapten altijd. Maar nu viel het echt tegen. Ik vloekte hartgrondig. Nou ja, enkel de zus dan maar. Maar ook haar kon ik niet grijpen, ze ontsnapte op het nippertje.

Een eeuw lang volgde ik haar, maar hield in tussentijd wel contact met Aro. Hij zou me beschermen als het moest, hoewel ik liever niet terugkeerde. Een eeuw lang het meisje volgen had tot op heden niets opgebracht. Eerst had ik wraak gewild, maar ik kon nooit op tijd toeslaan. Later kreeg ik een zeker sympathie voor haar. Nooit ben ik er in geslaagd haar dicht genoeg te naderen, wat mijn doel ook was. Maar nu zou het lukken, dat wist ik zeker. Ze zat op het kerkhof, aan het lege, valse graf van haar broer. Ik zat vlakbij in de bosjes verstopt.
"Waar je ook bent, Jasper ... zelfs als je me vergeten bent ... je blijft mijn broer en ik sterf waar ik mijn broer verloor ... ik hou van je", hoorde ik haar snikken. Ik besefte dat ze wachtte op de zon, en iemand die haar zou komen doden.

Ik wist zeker dat ik zou slagen, ik wist enkel nog niet wat ik dit keer zou proberen. Haar doden? Haar vangen en naar Aro brengen? Of proberen vriendschap te sluiten?
De zon kwam op, het was tijd. Ik zou haar vangen en later beslissen. Ik rende het kerkhof op.

Een gele porche was vlakbij gestopt. Ach ja, door een stel mensen zou ik me niet laten tegenhouden. Niet vandaag, niet nu. Twee gedaanten sprongen uit de porche en renden naar haar toe. Verdomme, ik was niet alleen! Dit waren geen mensen!
Nee, dit keer zou ík winnen, ik had lang genoeg gewacht. Ik greep Theresa beet, de anderen waren vlakbij, en sleurde haar richting het bosje waar ik zonet nog verscholen zat. Ze stribbelde niet tegen, gelukkig.

"Nee! Alice, we kunnen haar niet aan haar lot overlaten!", hoorde ik één van hen grommen.
“Weet ik”, zei de andere. “Er achteraan. Maar let op voor de zon."
Plots begon Theresa tegen te worstelen. Oh nee, ik zou winnen! Ik klemde haar nog steviger beet, ze mocht niet ontsnappen. Ze plantte haar tanden in mijn hand en gromde laag en dreigend. Ik werd kwaad en klemde haar nog steviger vast. In het bosje klemde ik haar zo vast dat ik elk moment haar kop kon afrukken, ze zou niet kunnen ontsnappen. Ze gooide haar gewicht naar achter.
"Jasper!!!", schreeuwde ze. Ik weigerde los te laten, hoe moeilijk dat ook was. Verdomme, waarom moesten die idioten nu komen opdagen? Toen begreep ik het: het was haar broer. Razendsnel nam ik mijn beslissing. Lopen had geen zin, met een tegenstribbelend meisje. Ik besloot hen op te wachten. Ik had een gijzelaar. Ze beet me weer, haar tanden zonken diep in mijn huid.