~18~

‘Nope, zelfs de goden weten het niet, dat is best wel erg, maar ik ben niet de enige. Een vriend van mij Alec, die noemen ze de zoon van de seizoenen, hij was een paar jaar voor mij gevonden, maar net als hij, weten we niet wie onze ouders zijn.’ Misschien wel, misschien kwam ik wel Chaos. En Alec wel van de godinnen van de seizoenen.
‘Sommige vinden het al erg dat ze niet weten wie hun goddelijke ouder is,’zei Percy zachter.
‘Ben jij blij, dat jij weet wie jouw vader is? Of had je liever niet gewild wie je vader was?’vroeg ik.
We liepen richting het meer.
Hij zuchtte diep. ‘Aan de ene kant, het is wel fijn, dat mijn vader me niet vergeten is. Maar aan de andere kant, er is een profetie over mij en iedereen is er zo geheimzinnig over, en Ares haat me.’
Ik grinnikte, ‘Dat profetie, ken ik ook, en Ares haat snel,’ ik stopte even met praten. ‘iedereen die hem kan verslaan,’ Percy keek me met grote ogen aan. Mijn hart begon rustiger te kloppen,
‘Jij weet, hoe,’
‘Ik weet veel dingen Percy.’ Ik pakte zijn hand vast, een golf van energie kwam vrij door de aanraking, ik ademde door de aanraking veel lucht in. Hij keek me aan, hij had hetzelfde, tenminste dat adem geval, ik ademde onregelmatig en keek hem van onder mijn wimpers aan. Mijn ademhaling kreeg ik weer snel onder controle en haalde zijn wond tevoorschijn. ‘Door Luke, hij probeerde je te doden met een schorpioen.’ Hij staarde me aan,
‘Waar was je, dat je alles weet, of heeft iemand je alles verteld.’vroeg hij. Ik liet zijn hand weer los.
‘Nou, het meeste heb ik gehoord,’ De andere helft, heb ik een beetje meegekeken, van boven, dus zag alleen iemand met zwart haar. Ik hoopte dat hij niet zou doorvragen.
‘Het meeste?’vroeg hij, vragend om meer uitleg.
Ik slikte en beet op mijn lip, ‘Nou Ares nodigde me uit, om te kijken, hoe goed hij wel kan vechten. Dus dat heb ik meegekeken, maar niet altijd.’zei ik met een grote glimlach. Wat was ik een leugenaar. Ik was aan het meekijken toen Luke de giftige schorpioen dumpte bij hem, ik hoopte dat hij heel bleef. Ik zorgde ervoor dat het gif langzamer door zijn aderen ging stromen. Goden mogen er niet mee bemoeien, maar ik ben toch geen god?
Hij keek me achterdochtig aan, maar liet het maar bij mijn antwoord. Ik stopte op de zandbank, terwijl Percy verder liep.
‘Word je nat als ik water over je heen laat komen?’vroeg hij toen hij voor de rivier stond.
‘Ja waarschijnlijk niet, ik wel. Ik kan de elementen oproepen en sturen, maar nat worden, kan ik wel tegenhouden, maar hoe jij het doet.’ Hij draaide zich weer om.
‘Waarschijnlijk door lucht en sturing van het water?’gokte hij. Ik knikte.