~14~

‘Wil je ook die krachten voelen?’zei ik terwijl ik mijn hoofd een beetje liet zakken. De wind om mij heen begon hevig te waaien. De grond te trillen, water verscheen en ging mee met de wind, vuur kwam er niet veel later ook bij. Mijn haar waaide naar achter. Ze keek een beetje bang, maar viel toch aan, zonder de elementen weg te laten viel ik aan. Haar zwaard kletterde op de grond, ik gebruikte mijn gave van de wind en liet haar zwaard in mijn handen vliegen. Voordat ze het wist had ik een zwaard een paar millimeters van haar nek verwijderd en de andere achter haar nek. Ze ademde zwaar. Ik liet de elementen weer los. De wind ging liggen, de aarde stopte met trillen, het vuur en water verdween.
Ik stapte weg, draaide het zwaard om, ze pakte het handvast vast, mijn zwaard verdween weer in een waas van vier kleuren. Het zelfde gebeurde met mijn strijduitrusting, ik zuchtte even van vermoeidheid.
‘Goed, gevochten.’zei ik. Ze keek me woedend aan en ging ervan door. Oké.
Alexia en Beckendorf liepen naar mij toe. Alexia keek me aan alsof ze net een wonder zag.
‘Woow,’ was het enige wat Lexie zei.
‘Sorry, dat ik niet verteld heb, wie ik echt ben.’zei ik schuldig.
Ze schudde haar hoofd, ‘Hey, dat maakt echt niet uit.’zei ze.
‘Ik denk dat ik niet hoef te vragen, door wie je zwaard is gemaakt.’zei Beckendorf.
‘Ik heb hem gemaakt, toen ik al de elementen op een stuk steen los liet.’
‘Zou ik hem mogen zien?’vroeg hij.
‘Tuurlijk.’ Ik liet mijn zwaard weer verschijnen en gaf hem aan Beckendorf. Hij pakte voorzichtig mijn zwaard vast en keek ernaar alsof mijn zwaard helemaal van goud was. Wat half klopte, aangezien het handvat van goud is.
‘Ik moet weer gaan, heb les in pijlenboog.’zei Lexi. Ze gaf me een knuffel. ‘Doeg beckendorf.’zei Lexi nog, en liep richting haar training.
‘Ben je goed in andere dingen maken?’vroeg Beckendorf terwijl hij mijn zwaard weer aan mij terug gaf.
‘Nou, ik ben er niet goed in, maar daar kwam je vader al heel lang geleden achter.’