35-Hercules

Godzijdank, ik was blij dat Gill niet met die bitch was meegegaan. Wie weet wat ze gedaan had!
'Natuurlijk weet ik wie jullie echt zijn en jullie hoeven je niet voor te stellen. We willen geen pottenkijkers.' Een lange man in kostuum kwam tevoorschijn. 'Mijn naam is Hercules.' Mijn mond viel open. 'Maar jij was toch dood?' flapte ik er uit. William proeste van het lachen. 'Dat lijkt me niet, volgens mij leeft hij nog.' Hij prikte in zijn arm. 'Jup, springlevend!' Hercules lachte met hem mee. Ik zag dat Gill moeite had zich in te houden. Ik draaide met mijn ogen, maar ik wist dat mijn hoofd knalrood was. 'Maak je geen zorgen,' zei Hercules, 'ik voel me prima, maar nu moeten jullie toch echt naar mijn bureau meegaan.'
Zijn bureau was niet bepaald wat je een... bureau noemt. Het was net een mini-sportzaal. Er stonden overal oefenapparaten en enkel in de hoek stond een bureau, wat stoelen en een paar kasten met, zo te zien, dossiers.
'Zet jullie daar maar.' zei hij en plots veranderde de hele kamer van vorm en was er genoeg plek voor ons allemaal, enkel Caty besloot dat Gill comfortabeler was dan een stoel, met jaloerse blikken van de jongens als gevolg.
Hercules glimlachte. 'De gelijkenis is treffend, het is zelfs eng!' 'Ow,' zei Kenneth, 'kent u de goden dan? Weet u wat er van ons verwacht wordt?' Onze blikken waren stuk voor stuk belangstellend op de man gericht. Hij zette zich even goed in zijn rode leren stoel en keek even in de dossiers die net op zijn bureau waren verschenen. Ze zagen er oud uit, sommige leken zelfs al ouder dan 100 jaar.
'Wacht eens even.' zei ik plots, 'Was dit al afgesproken? Die papieren zijn al ouder dan vandaag!'
De man keek op. Zijn gezicht leek plots tien jaar ouder te worden terwijl hij vermoeid zuchtte. 'Het kom maar een keer ongeveer elke duizend jaar voor dat er op dezelfde moment voor alle goden een perfecte vervanger is. Hun eigen kinderen zijn nooit goed genoeg, want er zit te veel van hun menselijke ouder in.' Hij keek ons een voor een aan. 'Dit is een unieke kans voor hen, maar ja, het was zelfs al geplanned lang voor jullie geboren waren.'
Ik zette me terug gewoon in mijn stoel en zuchtte zelf eens. 'Oke, wat moeten we hier dan komen doen?' vroeg ik dan maar. Hercules glimlachtte dankbaar en zijn gezicht straalde weer, blij dat hij er vanaf was. 'Jullie zijn hier om te trainen, maar ik neem aan dat jullie dat al eerder gehoord hebben, dus ik ga er wat dieper in. Hier lieren jullie je plichten en taken. Jullie ontdekken je krachten en leren hoe ze te gebruiken. Het is van het allergrootste belang dat de wereld hetzelfde blijft terwijl de echte goden weg zijn, dus een aantal betrouwbare en vaardige halfgoden hebben tijdelijk de belangrijkste taken op zich genomen, maar zij kunnen dit niet voor een heel jaar volhouden en de kleinere taken moeten ook voltooid worden, want die worden na een tijdje ook onmisbaar. En die kunnen niet door "kinderen van" worden uitgevoerd.' Iedereen knikte, enkel Caty ging rustig door met het verzorgen en in slaap wiegen van haar teddybeer.
'Wat zijn onze taken zolang we op school zitten?' vroeg William, die zijn eerste (en laatste) ernstige opmerking voor vandaag gemaakt had. 'Jullie moeten leren wat jullie moeten doen en stilletjesaan je taken op je beginnen te nemen.' antwoordde het schoolhoofd, 'Verder nog vragen?' Toen niemand antwoordde zei hij: 'Goed, haast je dan maar naar jullie lessen, ik heb Kaitlynn en Jo al ontvangen, jullie zullen han nog wel onmoeten!'