Ziekebezoek

Als ik mijn fiets in het fietsenhok van het ziekenhuis parkeer en ik de grote glazen deur binnenloop zie ik allemaal mensen zitten in de wachtkamer. Opeens bedenk ik me dat ik niet in het bezoekuur ben, daarom zitten al die mensen hier. Ze wachten totdat het bezoekuur begint. Ik naar de gezichten van alle mensen. Het ene gezicht kijkt ernstiger dan de andere. En sommige gezichten staan zo alsof ze elk moment in huilen kunnen uitbarsten. Slecht enkelen van hen kijken nog een beetje blij. Maar dit zijn vooral de kleinere kindjes die met hun ouders mee gegaan zijn. Haar ogen blijven haken op een klein meisje. Ze zit dicht tegen haar moeder aangeklamd met een knuffeltje. Opeens moet ze denken aan de tijd dat zei bij haar moeder zat. Zo lekker warm tegen haar aan. Dat ze haar nooit mee liet gaan. Wat is die tijd toch snel voorbij gegaan denkt ze zuchtend. Haar gedachten worden onderbroken door het geluid van de luidspreker. Eerst hoort ze een korte intro maar even later zegt een vrouwenstem.
"Het bezoekuur begint nu en u kunt degene voor wie u bent gekomen bezoeken. Over een uur word u verzocht weer naar huis toe te vertrekken. Ik wens u een fijn bezoek en een fijne dag verder."
Als Sascha dit gehoord heeft loopt ze naar de deur. Omdat Mila al zo lang ziek is weet ze meteen waar ze heen moet.

Als ze voorzichtig op de deur van Mila's kamer klopt hoort ze een niet al te opgewekte stem zeggen:
'Binnen'
Door deze inhoudloze zin merkt Sascha wel dat ze niet zo lekker in haar vel zit vandaag.
Sascha opent voorzichtig de deur. Als Mila Sascha ziet komt er een kleine twinkeling in haar ogen. Ze is tenminste blij dat iemand haar nog een bezoekje breng behalve haar familie.
Als ze de kamer inloopt en tegen hallo zegt tegen Mila gaat ze eventjes op een stoel zitten. Ze opent haar tas.
Mila vraagt nieuwsgierig: 'Wat zit daarin?'
'Iets voor jou' zegt Sascha geheimzinnig.
'Wat?' Zegt Mila op die oude vertrouwde toon.
Voorzichtig haalt ze het eruit en geeft het aan Mila.
'Oh wat mooi!' zegt Mila opgewekt!
'Ik ga het meteen ophangen!'
Ze loopt naar de muur van kamer en hangt het schilderijte van hun twee op aan de muur. Haar moeder vond nog een oude foto van hun tweetjes ze heeft er een mooi lijstje bij gekocht en ingepakt. Mila vindt het blijkbaar fantastisch.

De tijd vliegt voorbij want evenlater gaat de speaker weer aan. Deze knalt door de kleine kamer. De vrouwenstem zegt weer dat het bezoekuur voorbij is. Sascha neemt afscheid van Mila en loopt de kamer uit.
Ze denkt diep na. Ooit hoopt ze dat Mila beter wordt maar volgens de verpleegkundigen zal dat niet gebeuren. Zij weet nog niet dat ze ieder moment kan ovelijden maar iedereen die ze kent wel. Ze zijn er alvast op voorbereid. Maar ze laten het niet merken. Ze willen dat ze nog geniet van wat ze nog kan doen!
Opeens krijgt ze een fantastisch idee...