Chapter 23: Dolores Umbridge

De volgende morgen voelde ik me misschien nog beter dan de avond ervoor. Ook al leek die fantastische zoen met Draco wel een droom of een eeuwigheid geleden. Toen ik om me heen keek in de slaapzaal zag ik dat iedereen al weg was. Ik pakte mijn gsm en keek even snel naar de klok. Dammit, het was al laat. Snel trok ik m'n uniform aan en ging haastig naar de grote zaal. Toen ik er bijna was werd ik aan m'n arm getrokken richting een leeg gangpad. "Hey Manitha" hoorde ik die mooie fluweelzachte stem zeggen. Meteen verscheen er een glimlach op m'n gezicht. "Hey Draco." fluisterde ik. "Ik moest je gewoon weer even zien." fluisterde hij op zijn beurt. Daarna voelde ik zijn lippen weer op de mijne. Automatisch ging ik weer op in zijn zoen. Die misschien nog passievoller was dan die van gisteren. "Wauw." zei ik toen zijn lippen de mijne verlieten. Hij glimlachte zelfvoldaan. Ik grinnikte. "Kom je vanavond naar de beukwilg? Ik zal daar op je wachten." vroeg hij bijna smekend. Ik glimlachte. "Natuurlijk kom ik." Mijn buik knorde. "Oh ja, je hebt nog niet gegeten natuurlijk. Ik wel al. Tot vanavond Manitha." zei hij terwijl hij een laatste kus op mijn lippen duwde. Met een glimlach zo groot liep ik de grote zaal in. Hermelien trok meteen een wenkbrauw op en ik besloot dat die glimlach ook wel iets minder mocht. Ik ging naast Hermelien zitten en wachtte tot ze begon met haar ondervraging. Ik hoefde niet lang te wachten. "Waarom ben jij zo super vrolijk?" vroeg ze. "Omdat ik me herinnerde dat ik zulke fantastische vrienden heb." antwoordde ik. Ik loog niet, dat was ook een reden natuurlijk. Misschien niet de overheersende, maar wel een van de redenen. Ze glimlachte. "Goedemorgen jongens." zei ik toen Harry en Ron een paar seconden later ook nog aankwamen lopen met gapende gezichten. Een gegaapte "Goedemorgen" was hun antwoord. "Lekker geslapen?" vroeg ik grinnikend. "Nee. Eigenlijk niet." antwoordde Harry. Ik vroeg me af of hij een nachtmerrie had gehad, maar waarom ik dan niet. "Hoezo niet?" was Hermelien me voor. "Ron lag heel de nacht te dromen over enge spinnen." grinnikte Harry terwijl hij een impressie deed van Ron. Ron wilde overduidelijk een ander onderwerp voor het gesprek. "Ja haha, maar Manitha, heb je Draco al.. bedankt?" "Ja, gisterenavond." antwoordde ik hopend dat ze niet meer gingen vragen. Wonder boven wonder had ik eens geluk. Toen hoorden we een kuch en iedereen keek naar het schoolhoofd.
"Ik wilde nog even meedelen dat er één wijziging is in ons lerarenbestand. Ik wil iedereen graag voorstellen aan professor Omber, onze nieuwe lerares verweer tegen de zwarte kunsten."
Ik keek naar de persoon die professor Perkamentus voorstelde als "Omber". Ze zag eruit als een misvormde pad. Ze was helemaal gekleed in het roze en keek heel arrogant rond. Ik had nu al een hekel aan haar. "Dat is dat mens van het ministerie." fluisterde Harry. Ik had het gevoel dat ik een link niet kon leggen. "Huh?" vroeg ik daarom ook. "Zij stemde dat ik niet terug mocht naar Zweinstein." Ah, dat legde veel uit. Nu mocht ik haar nog minder. Perkamentus wilde verder gaan met zijn speech, maar opeens hoorde ik een kleine "Hum, hum." Zo te zien was het de roze pad die verantwoordelijk was voor dit geluid. Ze stond op en wilde duidelijk gaan praten. Alle leraren keken verontwaardigd en verbaasd over het feit dat ze zomaar de speech van professor Perkamentus durfde te onderbreken. Ze trok zich er niks van aan en begon aan haar speech. "Dank u voor uw vriendelijke welkomstwoord, professor Perkamentus. Het is echt fijn om terug te zijn op Zweinstein en om al die gelukkige gezichtjes te zien." Ik fronste. "Ik was gelukkig tot ik misselijk werd van haar kleren." fluisterde ik tegen Hermelien die meteen een giechel liet horen. Omber keek verontwaardigd onze kant op en ik had de neiging om m'n tong uit te steken naar dat padachtige mens. Weer hoorden we een "Hum, hum" en zuchtend keek iedereen weer naar Omber. "Het ministerie van Toverkunst heeft altijd veel belang gehecht aan het onderwijs van jonge heksen en tovenaars. De zeldzame gaven waarmee jullie geboren zijn, zouden verwelken als ze niet worden gekoesterd en ontwikkeld door zorgvuldig onderricht. De aloude talenten die de tovergemeenschap uniek maken, moeten worden doorgegeven aan de volgende generaties, opdat ze niet verloren gaan. De schat aan magische kennis die onze voorouders hebben vergaard moet worden bewaakt, aangevuld en bijgeschaafd door degenen die hun nobele roeping in het onderwijs hebben gevonden. Iedereen die belast was met de leiding over onze historische school heeft iets nieuws toegevoegd aan deze gewichtige taak en zo hoort het ook, want zonder vooruitgang volgt stilstand en verval. Aan de andere kant is vooruitgang omwille van vooruitgang onwenselijk, want aan beproefde en aloude tradities hoeft vaak niet gesleuteld te worden. Dat houdt in dat we een balans moeten zoeken tussen oud en nieuw, tussen behoud en verandering, tussen traditie en vernieuwing." Ik haakte af bij dit punt van haar speech. Wat een geklets. Het kwam erop neer, dat het ministerie zich ging bemoeien met Zweinstein. Ik wist ook waarom, Droebel was op zijn kapot van professor Perkamentus en wilde zo zoveel mogelijk macht behouden. Totale onzin als je het mij vraagt, want Perkamentus was helemaal niet uit op zijn baan.

Ja de speech komt geheel uit HP 5 (: