43* How's Miami?

POV Allison Black
De zon van Miami werd verwisseld voor het felle TL-licht van het ziekenhuis. Na al die tijd was ik er nog steeds niet aan gewend. Ik liep naar de kamer die tante Lisa had aangewezen en daar zag ik haar liggen. Mijn moeder, helemaal wit weggetrokken en broos. Er liep een traan over mijn wang alleen al door dat beeld. 'Heey,' zei ze zwak en ze tilde haar hand lichtjes op van de witte deken om me te wenken. Ik liep naar haar toe en pakte haar hand vast. 'Liefje, ik ben moe dus ik vraag het maar gelijk,' begon ze zachtjes. Ik knikte en vroeg me af wat er dan zo belangrijk was. 'Ik wil je vragen om hier te blijven. Blijf in Miami bij mij en Lisa,' smeekte ze me. Ik bleef haar verward aankijken maar ze was te vermoeid om het me uit te leggen want ze viel in slaap. Doods liep ik het ziekenhuis uit toen het bezoekuur voorbij was. Ik ging naar het dichtsbijzijnde park in d buurt en ging daar bij een vijver zitten. Wie kon ik nu om raad vragen? Ik wilde graag bij mijn moeder zijn en blijven maar ik wilde Seth en mijn familie en vrieden niet alleen laten. Ik kón ze niet alleen laten. Ik begon licht te snikken en ik legde mijn hoofd op mijn knieën neer. Im pakte mijn mobiel en selecteerde een nummer. 'Allison? Ben jij dat?' vroeg hij hyper. 'Heey Jared, ja ik ben het. Sorry dat ik niet zei dat ik wegging maar ik kon niet anders,' legde ik hem snel uit. 'Ik snap het Alli. Ik ben blij dat je belt,' zei hij vrolijk. 'Maar, ehm, Jared ik moet je hulp hebben,' zei ik en het enthousiasme in mijn stem zakte naar het nulpunt. 'Wat? Wat is er dan?' vroeg hij geschrokken. 'Nou, ik was net bij mijn moeder,' begon ik terwijl ik op mijn lip beet. 'En ze wil dat ik hier bij haar en Lisa in Miami blijf wonen,' ratelde ik snel verder. Ik hoopte eigenlijk dat hij het niet had verstaan maar dat had hij natuurlijk wel. 'W-wat?' stotterde hij. 'Je hoorde me wel,' fluisterde ik snikkend. 'Maar, Alli, en wij dan? En Jacob? En Seth?' vroeg hij gepijnigd. 'Ik weet het Jared, daarom bel ik je ook. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik mis jullie heel erg, maar ze is mijn moeder.' En mijn gesnik werd luider. 'Ik snap het, Al. Maar ik weet echt niet wat je moet doen. Jij moet kiezen.' Ik zuchtte. 'Ik weet het, maar het is zo moeilijk.' Hij zuchtte ook. 'Ja, ik weet het. Maar ik moet nu echt gaan,' vertelde hij me. 'Oké,' zuchtte ik verslagen. 'Maar zeg niks tegen de andere,' beval ik hem nog voor hij op kon hangen. 'Zal ik niet doen. Ik mis je,' zei hij als afscheid. 'Mis jou ook,' antwoordde ik. En daarna hoorde ik de kiestoon.