36. The Legend

‘Ik vind het maar niets.’ Damon staat tegenover me in de keuken en hij kijkt me verontwaardigd aan. ‘Als het aan mij zou liggen was ze hier niet meer.’
‘Luister.’ Zeg ik op gedempte toon. ‘We laten haar hier tot we weten wat ze wil. Daarna kijken we dan verder.’
Damon rolt met zijn ogen. ‘Best.’ Dan kijkt hij me recht aan. ‘Maar als ze nog één keer dat met mijn hoofd doet is ze dood.’
We lopen de woonkamer weer binnen en ik hoor aan Damons voetstappen dat hij nog steeds geïrriteerd is. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Ik had hetzelfde gereageerd, ik ben eigenlijk nog wel een beetje verbaasd dat hij zich kan inhouden.
Ik ga tegenover Valerie zitten. ‘Praat snel.’ Zeg ik vlak. ‘Je hebt tien minuten en die beginnen nu.’
‘Zoals ik al zei, ik ben hier om je te helpen. Als eerste moet je oppassen met hem daar.’ Ze wijst naar Damon. Die springt nu kwaad op. ‘Wat wil je daar mee zeggen?’ Van kwaadheid verschijnen er donkere kringen onder zijn ogen en zijn ogen lijken even rood te worden.
‘Dat is precies wat ik wil zeggen.’ Ze kijkt weer naar mij. ‘Hij is een vampier. Jij hebt een veelbelovende toekomst, als je niet bij zijn soort vandaan blijft kun je die toekomst misschien niet eens waarmaken.’
Ik kijk haar vreemd aan. ‘Wat voor toekomst.’
‘Jij bent een vrouwelijk lid van de Emerson familie.’ Zegt ze op een toon, alsof ze verwacht dat ik haar nu begrijp. Ik haal met een vragend gezicht mijn schouders op.
‘Jij hebt geen idee van de legende?’ Vraagt ze lichtelijk geschokt. ‘Er zijn niet veel vrouwen geweest in de Emerson familie, maar de vrouwen die er wel waren hebben bijzondere dingen gedaan.’
Ik snuif. ‘Dat betekent niet dat, dat voor mij ook geld. Meisje of jongen is 50% kans.’
Ze schudt haar hoofd. ‘Niet in jouw familie. Niets is toeval Jasey. De dingen die jouw overgrootmoeders hebben gedaan, hebben ook effect op jouw leven.’
Ik schud ongelovig mijn hoofd.
‘Waarom denk je dat Katherine van jou afwilde?’ Ze kijkt naar mijn emotieloze gezicht. ‘Of waarom denk je dat jouw vader is vermoord.’ Voegt ze er aan toe.
Er schiet een brok in mijn keel. ‘Jij hebt het recht niet over mijn vader te praten.’ Ik voel mijn hartslag te versnellen.
‘Allemaal vanwege de legende. Sommigen wisten namelijk al dat jij geboren zou worden. Ze wilden dat voorkomen en om die reden…’
Voor ze nog iets kan zeggen spring ik op. ‘Houd je mond!’ Mijn ademhaling zit hoog in mijn keel en al mijn spieren staan gespannen. Damon komt naast me staan en pakt me voorzichtig bij mijn schouders.
‘Misschien is het beter als je nu gaat.’ Zegt hij dwingend tegen Valerie.
‘Ze moet het weten.’ Brengt die er tegen in.
Damon knikt. ‘Maar niet alles in een keer.’ Hij wenkt naar de deur.
Als ze de deur door is draai ik me om naar Damon. ‘Is het dan mijn schuld?’ De tranen staan in mijn ogen en mijn onderlip trilt.
‘Hé.’ Damon neemt me in zijn armen. ‘Rustig maar.’
Ik barst in huilen uit. ‘Hoe kan ik rustig doen als ik de reden ben dat mijn vader dood is?’
Damon aait over mijn aan. ‘Het is niet jouw schuld. Je moet je niet schuldig voelen om de daden van een ander.’ Hij wacht even. ‘We moeten gewoon meer te weten komen.’