Why me? And what am I suppose to do with you? 10

Midden in de nacht wordt ik wakker van handen die door mijn haren heen strijken. 'Sisi?' 'Adam?' Beide fluisterend. 'Waarom huil je?' Ik kom overeind en voel mijn wangen die nat zijn van de tranen. 'Ik weet het niet..' Fluister ik en kijk hem aan in het schemerlicht van mijn lampje. 'Ik hoorde je rond een uur of twee om papa gillen.' Ik kijk hem verbaasd aan maar herinner mijn droom weer. De droom die eerder een nachtmerrie was dan een droom. 'Ik droomde dat ik papa zag, hij wilde naar mij toelopen terwijl hij mij riep.' 'Als in Querida?' Ik knik en hoopte dat Jesse er niet was ik wilde hem geen schuld opdragen. 'Hij wilde over steken en ik zag hoe hij werd aangereden.' Huil ik weer en zie in mijn hoofd de beelden weer. We hadden zijn lichaam gezien toen we hem mochten bekijk om te bevestigen dat hij het echt was. Het grootste deel van zijn familie woonde te ver weg of wilde niet komen. Mijn vader had contact verbroken om met mijn moeder te kunnen trouwen, waarom weet ik nog altijd niet. Adam zorgt dat ik opschuif en kruipt in mijn bed erbij. 'Shh Sisi.' Fluistert hij mijn voornaam op de frisdrank manier wat mij altijd een beetje laat glimlachen. 'Slaap maar weer, ik ben bij je.' Fluister hij en strijkt door mijn haren heen. Langzaam kalmeer ik en val al snel in een eindeloze slaap.

De volgende morgen word ik wakker van een koude bries en kom overeind. Adam was niet meer bij me. Ik strijk langs mijn wangen, trek mijn topje goed dat een beetje was verdraaid en loop naar de ramen toe om deze dicht te maken. 'Het was mijn schuld.' Hoor ik een bekende stem en draai me slaperig om naar Jesse die vlak achter me staat met zijn handen op mijn schouders. 'N-nee, helemaal niet.' Mompel ik en loop terug naar mijn bed en kruip weer onder de dekens. Al snel ligt hij, op de dekens, langs mij en kijkt me onderzoekend aan. 'Je broer is aardig voor je.' Zegt hij op aardige toon maar wel nog steeds met zijn gefronste blik van net. 'Weet ik, maar soms is het echt een kleuter.' Zeg ik met een glimlach en haal licht mijn neus op. 'Luister, je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik ben gewoon gevoelig met dingen die gelinkt kunnen zijn met mijn vader.' Hij knikt en staart me aan. 'Hoe lang is hij al weg?' 'Wat?' 'Ik hoorde je iets zeggen over een ongeluk.' Het idee dat hij vannacht toch in mijn kamer was geweest dringt niet tot mij door. 'Hij verliet ons toen ik zes was en ik geloof een jaar erna werd hij aangereden.' Wanneer hij zachtjes door mijn haren strijkt houd ik hem niet eens tegen terwijl ik normaal elke andere geest een flinke mep had verkocht. 'Slaap nog maar, het is nog vroeg.' Glimlacht hij naar mij terwijl hij iets dichterbij komt als hij door heeft dat ik hem nu niks doe. Ik voel me alsof ik met mijn ogen open slaap en eigenlijk niet bewust ben van wat ik doe. Gapend schuif ik zijn kant op en knuffel tegen hem aan, al lag hij op het dekbed. Snel genoeg slaap ik alweer.