Hoofdstuk 51.

Denise p.o.v
"jullie gaat wat doen?" schreeuwde ik naar Ryan en Chaz. "we gaan Justin ophalen en jij gaat mee" zei Chaz. "hoezo moet ik mee?" vroeg ik en ik sloeg mijn armen over elkaar. "omdat nu Laura op vakantie is wij op jou letten" zei Ryan. Ja, Laura was er vandoor gegaan, ze was op vakantie naar Spanje, op bezoek bij haar opa en oma, en ik kon niet mee omdat ik het die twee hopeloze gevallen zat. Zo meteen zat ik met drie hopeloze gevallen, geweldig. "ik ga alleen mee als Christian uit het vliegtuig komt in plaats van Justin" zei ik. "Chris komt niet, Justin komt" zei Ryan. "daarom juist" Chaz tilde me op en zette me in de taxi. "kom op D, we hebben hem belooft dat we hem zouden ophalen" zei hij. Toen Ryan ook ingestapt was vertrokken we richting het vliegveld. "als jullie me straks maar Anna noemen en niets vertellen over mijn ziekte en alles" zei ik. "oke, we beloven het" zeiden ze. Het moest moeilijk zijn voor hun, liegen tegen hun beste vriend, maar voor mij zal het ook moeilijk zijn, wat als hij me herkent? Of als hij vragen gaat stellen? Oke, niet aan denken, niet aan denken. De rit naar het vliegveld ging naar mij gevoel veel te snel. "kom, we lopen alvast naar de ontvangstruimte" zei Chaz. "gaan jullie je gang maar, ik blijf hier" zei ik. Ik voelde weer twee armen om me en ik werd naar de ontvangstruimte gedragen. "oke, Chaz zet me nu maar neer" zei ik lachend. Hij deed wat ik had gevraagd en ik stond weer op de grond. Er kwamen mensen aangelopen, maar gelukkig geen Justin. "misschien heeft hij zijn vlucht gemist" zei ik hopend. Maar nee, als allerlaatste kwam er een jongen met een pet en zonnebril aan gelopen. Hij kwam deze richting op en ik zag hem naar me kijken. "hee Justin!" zei Ryan en hij gaf hem de box. Ook Chaz gaf hem de box. "dit is Anna, ze is heel goed bevriend met Denise" zei Chaz. Ik ga Justin een hand. "waar is Denise?" vroeg hij gelijk. "weet ik niet, ze had me gebeld dat ze niet bij jouw was en ook niet thuis, maar dat alles goed ging en ik me geen zorgen hoefde te maken" zei ik. Het voelde slecht om tegen Justin te liegen. "je lijkt veel op haar" zei hij toen hij eindelijk klaar was met me bekijken. "ja, klopt, Denise is niet alleen mijn beste vriendin maar ook mijn nichtje" zei ik, ik moest iets verzinnen anders ging hij vragen krijgen en dat mocht niet. "weten Denise's ouders waar ze is?" ging Justin verder. "nee, ze heeft tegen haar ouders gezegd dat ze bij Laura logeerde en daarna met Laura mee naar Spanje zal gaan maar toen ik naar Laura ging vertelde Laura dat ze nooit bij haar was geweest, ze is ergens anders, we hebben iedereen die haar kende gebeld of gemaild maar niemand weet waar ze is" justin haalde zijn koffer van de bagageband we liepen naar verder. "mij hebben jullie niet gebeld" zei hij. "nee, omdat ze me had gebeld en had gezegd dat ze niet meer bij jou was" Ryan en Chaz zeiden helemaal niks, of ze durfde niet of ze wisten niet te liegen. "ze moet hier dus ergens in de buurt zijn denken we" zei Ryan nu. "dan gaan we zoeken" zei Justin. WE liepen naar een taxi en zeiden de naam van het hotel. "denken haar ouders nog steeds dat ze met Laura mee is" vroeg hij toen we in de taxi zaten. Ik knikte. "als we zo meteen bij het hotel zijn gaan we gelijk zoeken" zei Hij vastbesloten. "we moeten haar vinden" hij zuchtte. Ik pakte Chaz's hand en kneep erin. "waar wil je gaan zoeken, Anna heeft alles al afgezocht" zei Chaz. "ik weet het niet, ik weet het gewoon niet" zei Justin en hij ging met zijn handen door zijn haar. Het deed me pijn om hem zo te zien zitten. Ik voelde tranen opkomen. Chaz zag het en sloeg zijn arm om me heen. "je vind het moeilijk he?" fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte alleen maar terwijl ik mijn tranen probeerde te onderdrukken. Chaz trok me bij hem op schoot en ik stopte mijn hoofd weg in zijn nek. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en begon te huilen. "het komt allemaal wel goed" fluisterde Chaz. Hij probeerde me gerust te stellen. Justin zat ons aan te kijken, die snapte er niks van. Ryan die voorin zat had zich omgedraaid. "ze deed eerst altijd alles met Denise en ze mist haar verschrikkelijk, en dan kom jij hier, de persoon waarom Denise weg is" loog hij tegen Justin. Justin knikte. "het spijt me Anna, Ik snap dat je haar mist" zei hij. Ik moest nog harder huilen, hij snapte niet waarom ik moest huilen. Hij had geen kanker, en hij zat hier niet met zijn ex waarvoor hij heel veel verborgen had. Toen ik opgehouden was met huilen was Chaz zijn shirt helemaal nat. "sorry Chaz, het spijt me van je shirt" zei ik. "het is oke, ik doe zo meteen wel een ander aan" Chaz glimlachte. "het klinkt misschien heel raar maar hebben jullie iets samen?" vroeg Justin. "nee, hoezo?" vroeg Chaz. "nou, jullie doen best close enzo" Justin keek ons aan. "wat moet ik anders doen haar naast me laten huilen?" zei Chaz. Hij had heel even iets raars op zijn gezicht, alsof hij wel iets met me wilde. "nee, laat maar, ik hoop echt dat we Denise vinden" ging hij over op een ander onderwerp. De taxi stopte voor het hotel en we liepen naar de kamer van Ryan en Chaz waar nu ook Justin zal gaan verblijven. Justin zette zijn koffer neer. "kom dan gaan we haar zoeken" zei hij en hij liep weg. Wij volgde hem maar een beetje, wij wisten waar ik was, Justin niet. "je moet het hem toch een keer vertellen hoor" zei Ryan. "houd je mond" zei ik bot. Ik wilde de waarheid niet zien, ik wilde Justin de waarheid niet vertellen, dat kon hij niet aan, dat wist ik zeker. Ik zag aan zijn gezicht dat hij nog van me hield, en dan moest ik hem gaan vertellen dat de persoon die hij nog leuk vond altijd bij hem was en dat die persoon kanker had, dat zal ik niet kunnen doen, ik zal dat niet durven. "oke, als Chaz en ik deze kant op gaan en jullie de andere kant en we over 2 uur weer hier voor het hotel afspreken" zei Justin. Ik knikte maar wat. Justin en Chaz gingen naar rechts. Ryan en ik liepen naar links, richting het strand. Toen we daar aan kwamen ging ik in het zand zitten. "wat doe je?" vroeg Ryan. "zitten, ik kan moeilijk naar mezelf gaan zoeken" zei ik. "oke, maar misschien kan je een manier verzinnen hoe je Justin kan vertellen over alles" zei hij en hij kwam naast me zitten. "ja" zei ik alleen maar. Ik dacht niet aan hoe ik het Justin kon vertellen, ik dacht aan alle leuke momenten die ik had gehad in mijn hele leven. Ik zag Justin de waarheid vertellen als ik daar klaar voor was en misschien was dat pas als ik bijna dood ging, wie weet. Wat ik wel wist was dat ik me slecht voelde. Niet alleen door de Justin, maar ook door dat ik Laura niet had en door alles wat met die rot kanker te maken had. Ik wilde niet zo leven. Het leek wel alsof er een engeltje en een duiveltje op een wolk naar me keken en het duiveltje dacht nu heeft ze wel genoeg geluk gehad, laat ik haar leven mar eens gaan verpesten.


Lang genoeg?