87

Iemand pakte mijn pols vast en ik werd meegetrokken. Jake. 'Waarom?' Vroeg hij. 'Waarom wat?' Vroeg ik. 'Ssst,' siste hij 'praat niet zo hard.' Ik knikte. 'Waarom zei je dat?' Vroeg hij. Hij duwde me naar achter en ik voelde de muur tegen mijn rug aan. 'Omdat... Ja, weet ik niet. Ik kan niet tegen Sophie gaan staan ontkennen dat ik je niet ken.' Mompelde ik. Ergens loog ik niet, want anders kon ik niks tegen haar zeggen. Zijn greep om mijn pols verslaptte. Met zijn vuist sloeg hij tegen de muur. Ik werd bang. Wat als hij míj ging slaan? 'Jake?' Mompelde ik bang. 'Wat?' Siste hij boos. Ik schudde mijn hoofd en keek naar beneden. Ik was bang en hij was boos. Het kon niet beter. 'Alsjeblieft, Jess.' Zei hij en tilde mijn hoofd op met zijn vinger. 'Niet bang zijn alsjeblieft niet. Het is echt niet mijn bedoeling geweest om zo te doen.' Zei hij en stapte naar achter. 'Maar ik vind Sophie echt leuk. En ik weet dat je een ander beeld van me hebt door wat er is gebeurd, maar please, verpest dit niet.' Mijn mond viel open van verbazing. Wilde hij nou een relatie met Sophie? Begreep ik dit nou echt goed? 'Ik beloof het je dat ik alles voor je zal doen, als je het maar niet verpest.' Zei hij en keek me met van die puppyoogjes aan. 'Ik vind het goed. Zo lang je haar maar niet pijn doet.' Zijn gezicht lichtte op. 'Dankje, echt, echt bedankt.' Zei hij en knuffelde me. Meende hij dit nou echt serieus? Of was dit weer een van zijn player-momenten? 'Ga maar. Voordat ze denken dat je in de wc-pot bent gevallen.'