Chapter 22: Meet Dobby

Ik stapte door het portretgat terwijl ik me overgelukkig voelde. Het zou moeilijk zijn om dit te verbergen van Hermeliens alles ziende ogen. Gelukkig was ze er niet. Waarschijnlijk zaten ze bij Hagrid ofzo. Dat kwam nu wel even goed uit. Ik huppelde zowat naar m'n kamer en liet me op bed vallen. Ik was met iets belangrijks bezig voor ik werd gehypnotiseerd door Draco, maar wat. Meteen schoot het me weer te binnen. Gabby. Ik ging recht op bed zitten en eiste dat ze kwam. Ze verscheen. Ik vloog op haar af en gaf haar een knuffel. "Lang geleden Gabby." zei ik. "Ik heb u gemist mevrouw, maar voelt u zich niet schuldig. Gabby heeft een hele leuke vakantie gehad." Ik trok m'n wenkbrauwen op. "Oh Gabby? Heb je een vriendje?" Ik wist zeker dat als huiselfen konden blozen ze nu knalrood was. "Gabbs, vertel me alles." zei ik terwijl ik op de rand van het bed klopte als teken dat ze kon gaan zitten. "Gabby heeft de zomer doorgebracht met Dobby, een vrije huiself." Een vrije huiself dus. "Wil jij ook een vrije huiself zijn Gabbs?" vroeg ik. Ik meende het, ik zou haar zo laten gaan. Haar geluk was belangrijk voor mij. "Gabby kan dat niet vragen van mevrouw." zei Gabby zacht. Ik schudde mijn hoofd. "Gabbs dat kan je wel. Je zal altijd mijn vriendin blijven. Ik heb Sirius nu ook en we zullen altijd contact houden." Ze dacht even na. "Gabby zou graag bij Dobby blijven." fluisterde Gabby. Ze klonk bijna bang. Waarschijnlijk voelde ze zich heel schuldig. "Gabbs, het is oké!" zei ik. Ik stond op en liep naar mijn koffer. Daar graaide ik even in en pakte er toen een sok uit. Ik keek haar aan, ze keek blij, maar ook schuldig. "Gabby. Je bent de liefste huiself en als een soort moeder voor me. Ik ben je veel schuldig en daarom geef ik je nu de vrijheid. Ik hoop dat we in contact blijven. Voel je alsjeblieft niet schuldig. Het is oké" Ik gaf haar de sok. Dankbaar pakte ze hem aan. Ze vloog meteen in m'n armen. Ik kon m'n tranen niet bedwingen en Gabby ook niet. "Hey Gabbs" zei ik sniffend toen ik haar losliet. "Nu wil ik wel je vriendje ontmoeten hé!" Ze giechelde. "Ik zal hem wel even halen." Toen verdween ze. Het was toch een raar gevoel dat Gabby nu niet meer een deel van mij was. Ook al was ze dat natuurlijk nog wel. Ik hoopte dat we contact zouden houden. Ik liet me op bed vallen. Na een paar seconden stond Gabby weer voor me. Ze stond hand in hand met een huiself, die waarschijnlijk Dobby was. "Manitha, mag ik je voorstellen aan Dobby. Dobby, dit is Manitha." zei ze. Ik glimlachte naar Dobby. Wat een grappige huiself. Hij had 4 mutsen op z'n hoofd en had 3 paar sokken aan ongeveer. Het was een leuk zicht. "Hoi Manitha. Ik ben Dobby, een vrije elf!" begroette hij me. Ik moest lachen. Hij paste echt perfect bij Gabby. "Hoi Dobby, vrije elf, goed om je te ontmoeten." zei ik terwijl ik zijn hand schudde. Ik hoorde beneden wat geschuifel. Volgens mij waren Harry, Ron en Hermelien terug van hun bezoek aan Hagrid. "Hey, ehm, ik vind het heel leuk dat jullie hier zijn, maar jullie moeten nu echt gaan." "Oké! Doei Manitha" zeiden ze allebei tegelijk - het klonk echt super schattig. Ik zwaaide en ze verdwenen hand in hand.
"Hey!" zei Hermelien toen ze een seconde later de kamer in stapte. Ze keek verbaasd. "Huh, ben je alleen?" vroeg ze. Nu was het mijn beurt om nepverbaasd te kijken. "Ja, hoezo?" vroeg ik terug aan haar. "Hm, ik dacht dat ik je hoorde praten, maar ik zal me wel vergist hebben." Ik lachte. "Ja dat zal wel hoor, ik ben toch echt alleen geweest hier." Ze knikte, niet helemaal overtuigd, maar goed genoeg voor mij. "Hoe was het bij Hagrid? Of zijn jullie daar niet geweest?" vroeg ik om maar over iets anders te beginnen. "Gezellig, zoals normaal." "Mooizo." "Zullen we maar naar bed gaan? Het was een lange dag." stelde Hermelien voor. Ik was blij dat ze het voorstelde. Ik was echt kapot. "Ja" gaapte ik. "Dat lijkt me een goed idee." We deden onze pyjama's aan en kropen in bed. Na een paar seconden hoorde ik Hermelien's ademhaling regelmatiger worden. Ze sliep al. Bij mij duurde het ook niet lang. Ik had gezoend met Draco. Als dat me nog geen goed excuus gaf voor een mooie droom.