36* Grrrr...

POV Jacob Black
Ik had Seth nog steeds vast terwijl we in het bos liepen. Toen we op de open plek stonden, liet ik hem los en ik ging tegen een boom aan staan. Mijn blik bleef strak op Seth gericht. 'Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is, Seth,' zei ik met een stem die trilde van woede. Bang zette hij een paar stappen achteruit. 'Zeg me alsjeblieft dat je niet bent ingeprent op míjn zusje!' Mijn stem klonk steeds kwader en harder. 'Het spijt me, Jake. Maar dat kan ik niet,' zei hij terwijl hij me verdrietig aankeek. 'Ik ben op haar ingeprent.' Ik begon hevig te trillen en Seth deed alvast een paar stappen achteruit. Na een paar minuten had ik mezelf weer onder controle en begon ik weer te praten. 'En wat ga je nu doen? Naar haar toe? De rest van je leven met haar doorbrengen?' 'Nou, ik weet niet. Ik wil gewoon graag in haar buurt zijn. Dat kan je me niet verbieden, Jake! Dat recht heb je niet!' zei hij overtuigd. Ik zuchtte. 'Seth, ik zou het je echt niet verbieden. Ik gun het je van harte.' 'Maar wat is dan het probleem?' vreg hij verbaasd toen hij zag dat mijn woede was weggetrokken. Ik keek hem aan met een dat-zou-je-toch-moeten-weten gezicht. 'Seth, ben je dan al vergeten wat er 3 weken terug is gebeurd?' En ik wachtte tot het tot hem doordrong, toen werd zijn gezicht hard. 'Dat deed ik niet expres. En ze is mijn inprent, hoe kan ik haar ooit pijn doen?' 'Ik weet ook wel dat je het niet expres deed. En denk je dat Sam Emily ooit pijn heeft willen doen? Maar dat is toch ook gebeurd?' Hij liet het even tot zich doordringen en toen zag ik dat hij doorhad dat ik gelijk had. 'Maar Jake, ik kan niet anders. Ze is mijn inprent, ik kan niet bij haar wegblijven,' vertelde hij me bijna smekend en ik zag tranen in zijn ooghoeken verschijnen. 'Ik weet het, Seth. Ik weet ook niet wat we kunnen doen,' zei ik zuchtend en ik zakte langs de boom naar beneden. 'Stom weerwolvengen,' mompelde ik. 'Mijn zusje wordt eerst aangevallen door een vampier, daarna raakt ze gewond en kan ik haar niet eens helpen en nu komt ze alleen nog maar dieper in dat hele mythische wereldje.' Toen ik weer op keek naar Seth zag ik dat de tranen over zijn wangen stroomden. 'Ik, ik heb gewoon mijn inprent aangevallen en zwaar verwond,' snikte hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen om hem gerust te stellen, ik kon niet weten hoe hij zich nu voelde want ik was niet ingeprent. 'Seth, ze neemt het je niet kwalijk,' zei ik om toch een poging te doen hem gerust te stellen. Kwaad keek hij op terwijl zijn ogen rood waren van het huilen. 'Maar ik neem het mezelf wel kwalijk. Ik hou zoveel van haar dat het alleen al pijn doet om eraan te denken dat ze lijdt.' Hij stond op en nog voor ik overeind was gekomen was hij al weggerend. Shit, wat nu?