What Is Wrong With You.*

Het zoete geluid van zijn gitaar gleed door mijn hoofd heen en de klas stroomde langzaam leeg. Ik bleef aan mijn stoel genageld zitten, bestudeerde hem aandachtig. Iets in de manier waarop zijn vingertoppen over de snaren gleden, liet me alles vergeten van die dag. Will was zijn spullen bij elkaar aan het zoeken en Laura en Lori waren aan het twijfelen of ze op me moesten wachten. Ik haalde diep adem en glimlachte vriendelijk naar hem toen hij opkeek. “Speel je?”
Ik gaf een korte knik en hij grijnsde breed.
Noah was een van de meest fascinerende mensen die ik ooit in mijn hele leven ontmoet had, maar zijn haat voor Lori leek niet in zijn beeld te passen. Hij leek zo beschermend en bekwaam, niet als daarnet.
“Kom hier,” grinnikte hij en keek hoe ik opstond. Ik probeerde normaal naar hem toe te lopen, maar ik leek iedere keer over mijn eigen voeten te vallen. “We gaan al maar,” mompelde Lori en beende kwaad weg. Ik was in zijn ban, kon niet omkijken om haar woede te zien. “Oke, laat maar wat zien!”
Ik nam zijn gitara over en glimlachte, keek even naar Will –die zijn best deed om niet te tonen dat hij alles volgde. Ik haalde diep adem en begon zacht ‘our song’ te spelen. Hij gniffelde en knikte, keerde zijn stoel zodat hij me kon zien spelen. Ik voelde mijn wangen rood weg kleuren, de warmte door mijn hele lichaam vloeien. Ik stopte snel en gaf zijn gitaar terug, probeerde mezelf recht te krijgen. “Klaar?” vroeg ik aan Will. Een verwarde frons zat op zijn voorhoofd gekluisterd maar hij knikte wel. Ik rende zo snel ik kon het lokaal uit, mijn hart bonzend door mijn hele lichaam. Weer liet ik hem denken dat ik gek was, maar veel andere keuze had ik niet. Ik kon niet meer spelen en al zeker niet als iemand keek. Ik brak bijna Will’s protier open, wilde zo graag weg. “Wat is er toch met jou!” schreeuwde hij naar me. Ik voelde tranen prikken,”breng me gewoon naar huis, alsjeblief!”
Hij schudde zijn hoofd,”nee, ik en jou gaan praten! Kom!”
Uiterst voorzichtig, liep hij om de wagen heen en duwde me vooruit; verder en verder weg van de wagen. Hij zij niets meer en na een minuut, liep ik uit mezelf mee met hem. Hij eindigde bij het veld waar de jongens aan het oefen ware. Hij ging op de rand van de tribunes zitten en gromde zacht toen Sue het veld op kwam. “Je mag haar echt niet, he?”
Hij schudde zijn hoofd en zuchtte dan, keerde zich naar me toe. “Dit gaat niet over haar, maar om jou. Ik weet niet wat er aan de hand is! En als je bij mij wil wonen dan…”
Ik voelde diezelfde zenuwen weer opkruipen. Zo graag wilde ik hel gewoon alles zeggen, ieder geheim dat zich in mijn gedachten gevormd had. “Ik wil gewoon niet meer zingen of spelen, dat is alles?”
Hij leek te willen uitbarsten, tegen me te schreeuwen maar hij hield zich stil. “Sinds wanneer? Ik kan me nog dagen herinneren waar ze je letterlijk bij je gitaar en piano moesten wegsleuren…”
Ik knikte, wist precies over wat hij het had. “Ik ben veranderd, ouder geworden!”
Hij schudde bedachtzaam zijn hoofd. “Nee!”
Meer dan dat zij hij niet meer. Zijn blik zat ergens in zijn gedachten, ver weg van het moment… maar heel lang duurde het niet. Alles gebeurde in een flits. Ik zag Lori aan de rand van het veld verschijnen en nog geen 5 minuten laten hoorde ik een stel gillen over het veld glijden. Haar grijns was er weer, maar deze keer nog erger dan anders. Sue staarde verward om haar heen maar het antwoord kwam naar haar toe. In hun uniformen zaten enorme gaten en over hun ‘cheerios’ stond nu, ‘skanks’ gekrabbeld. Ik kon bijna de alcohol stift zien zitten in Lori’s achterzak.
“Will?” vroeg ik zacht. Hij schrok op, keerde terug naar het veld en zuchtte. “Oh alsjeblief, nee! Lori!”
Zij stormde naar voor en als ik niet beter geweten had, dan had ik gedacht dat Santana haar haren zou uitgetrokken hebben. Ze begon als een stel gekken op elkaar te schelden, schreeuwden verwijten. “Ga maar al naar de wagen,” mompelde hij en ging me voor. Ik deed als opgedragen maar de gedachten gingen niet weg. Ik voelde nog steeds die drang om hem gewoon alles te vertellen, maar dit… dit was weer een gemiste kans die ik niet meer terug zou krijgen.